Kijktip 13 | Outlander

Sinds enige weken kijk ik de Netflix serie Outlander. Een aanrader voor liefhebbers van historische romans, van kostuumdrama’s, van actieseries, van mooie landschappen, van Schotland, van … Eigenlijk voor iedereen dus. Maar waarom ook voor schrijvers?

Diana Gabaldon

Diana Jean Gabaldon Watkins schreef de achtdelige boekenserie Reiziger waarin de hoofdpersonen Claire Randall en James Alexander Malcolm MacKenzie Fraser de lezer meenemen in het 18de- en 20ste-eeuwse Schotland, Frankrijk, Jamaica, Amerika en mogelijk nog meer landen (zover ben ik nog niet). Het boek is omgezet in een televisieserie die benoemd is tot ‘Most Bingeworthy Show’ bij de Critics’ Choice TV Awards en bovendien drie Golden Globe-nominaties won.
Terwijl ik me los probeer te rukken van de prachtige plaatjes van Schotland en de Schotse Jaimie, vraag ik me als schrijver af: Hoe heeft die Diana dat nu gedaan?

Krachtige personages

Allereerst hebben we te maken met heel krachtige personages. Zeker geen lieverdjes, met karaktertrekken die overduidelijk niet heel fijn zijn voor de omgeving en die geliefden en familieleden met regelmaat in ernstig gevaar brengen. De kern is dat je ze snapt. Je snapt wat ze drijft, waarom ze doen wat ze doen en plotseling vind je het bijna acceptabel dat ze een trouwe medestrijder om zeep helpen.

Beloftes

Natuurlijk spelen eer en beloftes grote rollen in de wereld van clans en allianties. Maar de beloftes naar de lezer, of in mijn geval, kijker, maken dat je blijft kijken. Wat bedoelt Laoghaire MacKenzie als ze nadrukkelijk verklaart dat ‘hij haar man is’, waarom benadrukt Geillis Duncan het jaar 1968? Je weet dat de serie erop terug zal komen en kijkt door tot je weet hoe en waarom.

Murphy’s law

“Anything that can go wrong, will go wrong”
Je leert het in elke schrijfles: maak het je personages lastig. Diana Gabaldon heeft deze les tot de macht tien toegepast in de serie. Elke keer als je denkt ‘Nu kunnen Claire en Jamie eindelijk ongestoord samen zijn’ gebeurt er iets dat dit verhindert. Ik heb de serie nog niet uit, dus ik weet niet of ik het uithou tot seizoen 6, maar tot en met seizoen 2 vind ik het nog niet irritant worden. En vertalend naar het eigen schrijfwerk: waar krijgt mijn hoofdpersoon iets cadeau? Laten we dat dan maar eens aanpassen.

Geschiedenis

Ik hou van boeken die mij de tijdsgeest van een bepaalde periode laten beleven. Die mij laten voelen wat het daadwerkelijk betekende dat bepaalde medische kennis er nog niet was. Hoe de rol van vrouwen in de laatste eeuwen, en zelfs nog korter, in de laatste decades rigoureus gewijzigd is. Dat ik nooit had kunnen doen en had kunnen leven zoals ik dat nu doe, als ik tweehonderd, maar zelfs ook twintig jaar eerder was geboren. Show, don’t tell ten voeten uit. Niet het noemen van een feit, maar het beschrijven van de consequenties van dat feit.

Taal

En dan die taal. De Schotse woorden en accenten (Ye ken, bairn, sassenach), het volledig onverstaanbare, maar betoverende Keltisch. Genieten voor mensen die van taal houden, maar ook essentieel om het plaatje compleet te maken. Woorden die passen bij jouw personages.

Ik ga nog even verder met deze serie. Om te genieten, maar zeker ook om het antwoord te krijgen op de gouden vraag voor schrijvers: ‘Hoe schrijf je een geweldige serie?’

Photocredit: Connor Mollison op Unsplash.com

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.