De mooiste bloemen vind je naast de gebaande paden

Afgelopen week was ik met vriendinnen een weekje vakantievieren in Griekenland. Ik ken ze sinds mijn pubertijd, dus ons samenzijn voelde vertrouwd. We vertoefden op het Griekse eiland Samos. Mijn tweede thuis. Op dit eiland liggen vele verhalen en is menig hoofdstuk geschreven. Ooit werd ik op dit eiland geïnspireerd door de zwoele geur van de nachtjasmijn, die in de volksmond Dame van de Nacht wordt genoemd. Niet toevallig de titel van het verhaal dat in de Godijn verhalenbundel 22 Groene Kevers is verschenen.

Toeren op Samos

Ik ken het eiland op mijn duimpje en daarom kreeg ik de taak als reisleider. Ik toerde mijn vriendinnen langs bekende plekjes en we eindigden de dag standaard met een paar uurtjes zonnen op het strand. Voor dat doel had ik twee boeken in mijn koffer gestopt. De nieuwste van een mij vertrouwde auteur waarvan zijn oeuvre in mijn boekenkast staat en een onbekende auteur waarvan haar debuut de mooiste cover heeft die ik in tijden heb gezien. Met bovendien een intrigerende titel. Daarover later meer.

Thrillerwaardige pracht

Dat ‘mijn’ eiland voor mij nog verrassingen had, was een mooie gewaarwording. Op een van onze ontdekkingstochten belandden we ongewild op een thrillerwaardige zeeweg die het predicaat weg nauwelijks mag dragen. Het werden dertig minuten zweet-tussen-de-bilnaad, maar met fabuleuze vergezichten. Werkelijk prachtig. Ik had het, ondanks het gevaar, niet willen missen.

Een film met Sophia

Dat brengt me naar de twee meegereisde boeken. Na onze spannende autorit, rustten we uit op het strand. Zon, drankje en een boek. Een perfecte dagbesteding. Ik begon met het vertrouwde. De nieuwste van Herman Koch; Een film met Sophia. Ik hou van de schrijfstijl van Koch en ik verheugde me op een paar heerlijke leesuurtjes. Helaas bleek al binnen een aantal pagina’s dat de hoofdpersoon een vervelende, over-het-paard-getilde belegen filmmaker is. Het verhaal dreint, de hoofdpersoon zanikt en deelt tikken uit aan personages die zeer veel lijken op Paul Verhoeven, Monique van de Ven en Rutger Hauer. In de flaptekst lees je dat deze oude filmmaker zijn platonische oog laat vallen op de dochter van een schrijversvriend. Dat kan nog iets liefs of romantisch in zich hebben, maar ik heb het niet kunnen ontdekken. Omdat ik Herman Koch hoog heb zitten, legde ik tijdens het lezen mijn ergernis over de hoofdpersoon terzijde en worstelde me door naar het eind. Om vervolgens met grote vraagtekens te blijven zitten over het plot. Ging dat nou echt alleen maar over een belegen scenarist die verliefd wordt op een tiener en lijdzaam moet toezien dat een andere ouwe knakker haar bezwangert? Ik heb ongetwijfeld de clou gemist in dit verhaal. Je zou bijna denken dat Koch een gedroomde filmrol door de neus is geboord en hij zijn gram haalt met dit boek. Voor mij was het vertrouwde dit keer een fikse tegenvaller.

Het leven noemen

Enkele vakantiedagen later begon ik aan het romandebuut van Aisha Dutrieux. Het leven noemen. Een intrigerende titel met die prachtige cover. Ik heb ervan gesmuld. Een intens verhaal over de jonge en volwassen Mira, product van een liefdeloos gezin. Zonder te spoileren word je door haar sobere doch alleszeggende woorden vanaf de eerste pagina in het verhaal gezogen en hoop je vurig dat de auteur niet uit autobiografische ervaring heeft geschreven. Dat gun ik haar niet. Niemand trouwens. Wat een goed ingeleefd en verteld verhaal. Mooie opbouw, heftig thema, indrukwekkend opgeschreven. Het verhaal nog mooier dan de cover. Wauw!

Zet debutanten in het zonlicht

Waarom schrijf ik mijn leeservaringen op? Het is vaak een kwestie van smaak. Ik ben beslist geen recensent. Slechts beginnend schrijver en fervent lezer. Ik pretendeer niets noch veins ik literatuurkennis. Wel ben ik, net als vele andere lezers, beïnvloedbaar door namen en bekendheid. De nieuwe Herman Koch wil ik hebben. De nieuwe Aisha Dutrieux zegt me geen bal en haar boek had ik niet gekocht als het verhaal in een minder mooie boekomslag was verpakt. De nieuwe Koch viel zwaar tegen en Het leven noemen is een bloem van een boek. Toch zullen er vermoedelijk meer Kochs worden verkocht dan laatstgenoemde debuutroman. Het geeft maar weer aan hoe lastig het voor een beginnend auteur is gezien te worden. Een prominente plek in de boekhandel zit er meestal niet in voor een debuut. Daarom aan het slot van dit blog een oproep aan alle lezers. Wijk eens van het gebaande pad af. Er is daarbuiten zoveel moois te ontdekken. Ze verdienen het om gelezen te worden. Aisha Dutrieux, wij kennen elkaar niet, maar ik heb van je debuut genoten en ik zeg het voort!

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.