Himmelhoch jauchzend

‘Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt,’ appte een opdrachtgever mij. Ik kende de uitdrukking niet.

Zijn tekst was er een uit een onverwacht persoonlijke WhatsApp-conversatie. Ik had hem een bericht doorgegeven waar mijn maag al een week door van streek is. Na zijn schok, zorg en sterktewens vertelde ik hem over de schizofrene, afgelopen tijd. Mijn boek naar de drukker, een quote van Mr. Pieter van Vollenhoven, vermelding in JAN magazine, soepele voorbereidingen van de lancering in de bieb, binnenstromende aanmeldingen. Feiten die blije pieken geven. En tegelijkertijd de zware, zwarte wolk waar mijn collega mee te maken kreeg en die mij mentaal wankelend naar houvast deed grijpen.

Hemelse vreugde, intens verdriet. Deze quote geeft inderdaad de grote tegenstelling weer die ik momenteel voel. Het is bizar hoe pieken en dalen gelijktijdig door het leven kunnen denderen.

Al googelend ontdekte ik dat Goethe deze woorden in 1788 schreef. Het zijn twee zinnen uit een tienregelig gedicht. Ze worden vaak uitgesproken om uitdrukking te geven aan tegenstellingen in het leven. Maar Goethe gebruikte ze om te verwoorden wat liefde met je doet. Liefde maakt je blij om wat je hebt en bang om wat je kunt verliezen. Liefde maakt wit witter en zwart zwarter.

Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt.

Freudvoll und leidvoll

Freudvoll

Und leidvoll,

Gedankenvoll sein;

Hangen

Und bangen

In schwebender Pein;

Himmelhoch jauchzend,

Zum Tode betrübt –

Glücklich allein

Ist die Seele, die liebt.

Johann Wolfgang von Goethe

Full of Joy

Full of joy,

And full of sorrow,

Full of thoughts;

Yearning

And trembling

In uncertain anguish;

Exulting to heaven,

Cast down unto death –

Happy alone

Is the soul that loves.

Vertaling door Richard Strokes

Photocredit Mila Young on Unsplash