Af en toe geven we een collega-auteur of boekfanaat op een andere wijze een podium op ons platform. Dit keer geven we Marceline de Waard de pen. Zij schreef een blog over een redelijk bepalend onderdeel van een boek: de cover.
Sinds 2017 maakt Marceline de Waard haar kinderdroom waar en schrijft ze er lustig op los. Maart 2020 verscheen haar debuutroman ‘Thuisreis’, haar korte verhalen publiceert ze wekelijks op www.marcelinedewaard.nl. Vorig jaar verscheen ‘Schandalig en andere zondagverhalen’ met vijftig van deze verhalen, ook zijn verhalen van haar opgenomen in verschillende (wedstrijd)bundels. Momenteel werkt zij aan haar volgende roman, komend voorjaar verschijnt een tweede bundel zondagverhalen.
Coverstory
Bij een boek gaat het natuurlijk om het verhaal, toch is het de cover die het eerst opvalt bij het rondneuzen in boekwinkel en bibliotheek. Ook online werkt het voor mij ook zo, als ik op Facebook door mijn tijdlijn scrolt zijn de foto’s en afbeeldingen die de aandacht pakken, afhankelijk daarvan lees ik door. Herken je dit?
Bij mijn eerste boek, Schandalig en andere zondagverhalen, had ik over het belang van beeld niet nagedacht en bleek het een hele toer om de juiste omslag voor mijn boek te creëren. Hoewel het resultaat prachtig was, pakte ik het voor mijn debuutroman Thuisreis meer gestructureerd aan. Wel zo relaxt.
Vakantie
Om te beginnen gingen we vorig jaar op vakantie naar de Connemara in Ierland. Voor de setting van mijn verhalen maak ik graag gebruik van plaatsen waar ik geweest ben. Zo ook voor Thuisreis en op deze plek, waar de oma van mijn hoofdpersoon vandaan kwam, was ik al een flink aantal jaren niet geweest. Hoog tijd om daar hernieuwde indrukken op te halen om extra geur en kleur toe te voegen aan Thuisreis. Daarnaast was het een uitgelezen kans om de juiste foto voor de cover op te halen.
De Ierse weg
In het verhaal reist Eileen met een camper dwars door Engeland naar Ierland, ik wilde daarom een foto met een typisch Ierse landweg. Ik kan je verklappen dat er velen zijn en dat na iedere bocht een nóg mooier uitzicht in beeld kwam.
Na een week was het raak: een langs de zee slingerende weg met aan het einde een Iers vissersdorp met gekleurde huisjes. De avondschemering gaf er een warme gloed aan.
‘Prachtig,’ zei mijn man, op zo’n toon dat ik hem bijna hoorde zeggen: kunnen we eindelijk ongestoord doorwandelen.
Trailerkiekjes
Bergen, haventjes, vissersboten, veenland en zee. Weliswaar
iets minder fanatiek, toch knipte ik door; met de juiste foto’s kan mijn
uitgever een mooie boektrailer maken.
Voor mij hoorde daar ook een huis met een rode deur bij: ‘s Morgens wordt ze wakker met het beeld van een rietgedekt stenen huis met een rode deur en een man die door die deur naar buiten komt.
Tijdens een uitstapje naar de ‘Dan O’Hara Homestead’ in het hart van de Connemara, vond ik die deur. “Maak af een toe ook een detailfoto. Een raam, een deurknop, in een trailer kunnen wij daar iets moois mee.” Indachtig deze woorden van mijn uitgever, schoot ik ook een plaatje van de rode deur alleen.
Mysterieus rood
Na mijn vakantie begon de redactie van Thuisreis en kwam de twijfel over de coverfoto. Er was iets mee. Maar wat?
‘Er ontbreekt mysterie.’ Een gewaardeerde vriend had het direct door.
Ik ging weer op zoek en tussen de talloze foto’s pikte ik er één uit van een prachtig strand. Bijna wit zand, zwartbruine keien en een turquoise zee die in de Cariben niet zou misstaan, ook dat is de Connemara. Iets fotoshoppen aan mijn achterkant – zodat een bos rode krullen als rode linten om mijn hoofd zouden waaien – en de cover zou passen bij het verhaal. De reacties op het idee waren matig.
Opnieuw ging ik door mijn foto’s en opeens viel alles op zijn plaats. Een gesloten deur heeft iets mysterieus en ooit is mij vertelt dat rood het goed doet op een cover.
Gelukkig waren we nog net niet klaar met de redactie en het in het oorspronkelijk manuscript witgepleisterde huisje werd een rietgedekt stenen exemplaar.
Over Thuisreis
De man met de donkere krullen doemt op. Net als afgelopen dagen krabt hij aan de rand van haar bewustzijn.
Haar grootmoeder vertrok eind jaren dertig van de vorige eeuw uit Ierland en niemand sprak er nog over. Eileen is begin vijftig als ze besluit naar Ierland af te reizen om uit te zoeken wat er toen is gebeurd. Haar reis door Engeland en Ierland naar de westkust van het groene eiland wordt een ontdekkingsreis naar zichzelf, naar haar grootmoeder en naar de man met donkere krullen die steeds nadrukkelijker verschijnt in haar dromen.
