Schrijftijd, als er iets hard bevochten is, dan is het dat wel. Wat voor de schrijver een bloedserieuze aangelegenheid is, wordt door de omgeving vaak weggezet als leuke hobby. De vraag is: hoe komt dat?
‘Koffie?’ appt vriend S me. Het is half negen ‘s ochtends, echtgenoot en kinderen zijn tijdelijk de deur uit. Tot half drie is de dag van mij; zes uur ongestoord schrijven. Een luxe! ‘Helaas, ik moet nog wat afmaken,’ app ik terug.
Het goede nieuws is dat ik me niet laat verleiden tot een ongeplande koffie-break. Zes uur schrijftijd klinkt veel, maar is ook direct 60% van de tijd die ik wekelijks heb om ongestoord te schrijven. En dat schrijven gaat verder dan alleen aan mijn manuscript Familiegeluk. Een beetje beginnende auteur van deze tijd werkt aan zijn personal branding door middel van (gast)blogs en social media inzet. Ineens is zes uur bitter weinig.
Vrijblijvend
Maar er speelt nog wat anders en dat zit ‘m in de formulering van mijn antwoord. ‘Ik moet nog wat afmaken,’ klinkt in mijn oren dwingender dan, ‘ik ben aan het schrijven’.
Schrijven heeft iets vrijblijvends. Een hobby, die je er toch vooral bij doet. Met eventueel dat Boek als eindresultaat, waarmee weer iets van de bucket list afgestreept kan worden. ‘Het is nu toch klaar? Je hebt het toch geschreven?’
Egocentrisch
Ik heb ooit ergens gelezen dat het kenmerk van een echte schrijver is dat hij (of zij natuurlijk) enorm egocentrisch is. Het schrijven gaat voor alles. Altijd. Het lijkt me een zeer bevrijdend gevoel, maar helaas zit ik niet zo in elkaar.
Er is zelfs iets zeer bizars aan de hand. Daar waar ik voor een betaalde opdracht ongegeneerd opvangdagen claim in de agenda van mijn toch al flexibele echtgenoot, vind ik het niet meer dan logisch dat een schrijfdag ten tijde van vakantie komt te vervallen. Deadline van werk? Zonder enig schuldgevoel kies ik voor de indoor in plaats van de dierentuin, zodat ik nog even dat rapport uit kan werken.
Strijd
Maar schrijven in de avond, het weekend of zelfs tijdens de vakantie? Het blijft een strijd tussen schuldgevoel en frustratie. De was en strijk kan ik negeren, maar mijn gezin een stuk minder. En zoals iedereen met een gezin weet, er is altijd wel wat.
Onlangs vertrouwde een schrijfcollega me toe dat haar dochter een dag per week naar de opvang gaat. ‘Zodat ik kan schrijven,’ sprak ze op verontschuldigende toon. Ik ken gescheiden schrijvers die van de nood een deugd maken en tijdens hun kinderloze weekenden meters schrijfwerk verrichten.
Prioriteit
Dus de oplossing is om geen gezin te starten? Een partner met een baan in het buitenland te zoeken? Natuurlijk niet. De oplossing ligt bij jezelf als schrijver. Zolang je het schrijven niet als werk benadert, krijgt het altijd een lagere prioriteit. Claimen die tijd!
En dan nog dit. Iemand die tijdens kantoortijd ellelange privé gesprekken voert of zijn social media bijwerkt, wordt daar op aangesproken. Datzelfde gebeurt ook als hij zijn vakantie boekt of twee uur verdwijnt voor een kappersafspraak. Denk hier eens aan als je je terugtrekt om te schrijven. De keus is aan jou.
Schrijftijd of schrijfstrijd? De echte vraag is, hoe groot is jouw schrijfprioriteit?