Waarom je je baan moet koesteren

Af en toe geven we op Schrijfjuffers.nl het woord aan een gastblogger. Iemand die net als wij zijn auteurservaring met andere schrijvers en lezers wil delen. Omdat we ervan overtuigd zijn dat als we van elkaar kunnen leren, dat ons allemaal verder helpt.

Wibo Kosters (1978) is redacteur bij een natuurorganisatie, dichter en schrijver. In 2018 verscheen zijn poëziedebuut inwoner bij uitgeverij Anderszins, in 2019 zijn romandebuut Radio Transzoeloe bij Godijn Publishing. Recent bracht hij een elpee uit, wegenkaart, met poëzie op muziek. Wibo treedt regelmatig op, en blogt over minimalisme op
legewittekamer.wordpress.com.

Waarom je je baan moet koesteren

Ik lees het vaak: schrijvers in spe die er van dromen hun baan op te zeggen en zich helemaal aan het schrijven te wijden. En het klinkt ook prachtig natuurlijk, al vraag ik me wel eens af wat ze zich er precies bij voorstellen. Een lege agenda en maagdelijk witte vellen? Uit het raam staren tot de inspiratie als manna uit de hemel stroomt? Zelf zie ik dat de praktijk anders is.

De hele dag schrijven

Ik denk namelijk dat veel mensen het tijd hebben voor schrijven en het leven van je schrijven aan elkaar gelijk stellen, of eerder nog: dat ze denken dat als ze maar kunnen leven van het schrijven, dat ook inhoudt dat ze de hele dag kunnen besteden aan het schrijven. Terwijl veel zelfstandige dichters of schrijvers volgens mij juist net zo worstelen met hun tijd als de mensen in loondienst die in hun vrije tijd schrijven.

Bruiloften en partijen

Graag trek ik even een vergelijking met een aanverwant creatief beroep: de muziek. Er zijn, net als schrijvers in spe, waanzinnig veel muzikanten in spe. Van complete amateurs tot mensen die volledig leven van hun creatieve uitingen. Maar het gros van de muzikanten legt geld in op het muziek maken, of sluit gaandeweg een compromis. Dan speel je in een coverband, op bruiloften of partijen, of je geeft les aan andere hoopvolle muzikanten in spe. En dan verdien je wel je geld met muziek maken, maar ben je dan nog bezig met jouw muziek?

Schaap met vijf poten

Datzelfde zie ik ook bij veel schrijvende collega’s om me heen. Iedereen schnabbelt zich een slag in de rondte, als presentator, trainer, tekstschrijver in opdracht, schrijfdocent of performer. Iedereen is een schaap met vijf poten en de droom om ook nog vrij werk te maken, een roman of dichtbundel of welk genre iemand dan ook beoefent. Uiteindelijk is dat laatste waar je het volgens mij voor doet, het overdragen van wat er binnen in je leeft. Maar probeer daar maar eens tijd voor te maken tussen al je verplichtingen door.

Zelf trap ik er ook in, hoor. Mijn kostbare schrijftijd gaat op aan optreden, workshops geven, presenteren, af en toe wat creatief schrijfwerk in opdracht. En wat ik steeds meer merk is dat het niet de baan is die ik overdag heb waar ik van baal, maar het versnipperde bestaan dat ik leid. Ik zou, als ik mijn baan eraan gaf, misschien ooit wel kunnen leven van het schrijven, maar dan vooral van al die aanverwante dingen die daar onder vallen. Alleen, ben ik dan nog bezig met wat ik echt belangrijk vind: schrijven?[

Kiezen

Ik heb eigenlijk twee suggesties voor iedereen die serieus bezig is met schrijven:

1. Koester vooral je baan. Het is niet eenvoudig om als schrijvende zzp’er een zelfde inkomen te verdienen als bij een werkgever. Daarnaast hoef je je met je baan over je basis geen zorgen meer te maken. Bovendien wordt er van zzp’ers vaak een mate van flexibiliteit verwacht die ten koste gaat van waar je zelf mee bezig bent. En, zoals ik hierboven al schreef, ook al leef je van het schrijven, ben je dan nog aan het schrijven wat jij wilt? Bovendien, als je echt inkomen uit je schrijven genereert, dan kun je altijd nog minder gaan werken!

2. Maak keuzes. Als je je schrijven echt belangrijk vindt, laat je tijd en aandacht niet versnipperen door nevenzaken. En natuurlijk zeg je ja tegen een verzoek of opdracht omdat het publicitair handig is, of je er heel veel geld mee verdient waar je ergens anders weer tijd of ruimte mee koopt. Daar is niks mis mee. Maar houd vooral in de gaten waarom je ook alweer wilde schrijven.
Kiezen kan ook inhouden dat je genoegen neemt met minder inkomen voor meer tijd, door bijvoorbeeld een dag minder te gaan werken en dat je schrijfdag te maken (een gesprek met je HRM-afdeling en je leidinggevende over de mogelijkheden mag altijd;-). Of door een kleinere auto te rijden of niet een maximale hypotheek af te sluiten, en zo geld over te houden voor een schrijfopleiding of schrijfvakanties.

Uiteindelijk bepaal jij wat voor jou een goed leven is, en hoeveel ruimte schrijven daarin heeft.

Wellicht vind je dit ook leuk?

1 reactie

  1. Heel herkenbaar. Gelukkig heb ik nu de ruimte om te schrijven omdat ik met pensioen ben, maar ik vond het een lastige combi, werk en schrijven. De laatste 10 jaar was ik zzp er, dat gaf mij niet meer tijd, maar wel meer energie om te schrijven, het werk was minder zwaar.
    Ook nu ik met pensioen ben blijft het moeilijk om alleen maar te schrijven. Ik heb vier kleinkinderen, doe een middag vrijwilligerswerk en maak nu een verre reis. Dus ik zit niet elke dag te schrijven. Over het reizen schrijf ik natuurlijk ook.
    Kortom: het blijft moeilijk keuzes te maken. Ik schrijf graag, praktisch elke dag, maar ik wil me ok niet opsluiten.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.