‘Dit kun je niet onder je eigen naam uitbrengen,’ zei een van mijn beste vriendinnen. Ze stopte met hardlopen en benadrukte: ‘je moet een pseudoniem gebruiken.’
Denk aan je kinderen
Ik heb weleens een verhaal onder een pseudoniem geschreven. Dat ging over mijn vader die zijn dementie op dat moment nog niet wereldkundig had gemaakt. Het leek me niet netjes om dat via social media voor hem te regelen. Maar mijn thriller, waarom een pseudoniem?
Mijn vriendin was stellig: ‘Er zitten seks-scènes in. Straks worden jouw jongens daarmee gepest.’
Ja, het zou een reden kunnen zijn.
Hobby
Een goede collega vond het ook beter om een thriller onder een pseudoniem zou uitbrengen.
‘Waarom?’ vroeg ik hem. ‘Negen van de tien keer komt overal te staan: klinkende auteursnaam is het pseudoniem van mevrouw Jansen.’
‘Dat klopt,’ zei hij, ‘maar dan is voor iedereen duidelijk wanneer jij de serieuze expert bent en wanneer je bezig bent met je hobby.’
Ik realiseerde me op dat moment dat ik graag schrijf, maar dat ik dat niet meer als hobby zie.
Ongeloofwaardig
Een uitgever waar ik met mijn prachtige manuscript onder de arm aanklopte, volgde ongeveer dezelfde lijn. ‘We willen jou graag als zakelijk schrijver, de expert, maar die thriller is een no-go.’
Ik haalde de dolk uit mijn hart en stotterde: ‘Dus je wijst mijn thriller ongelezen af?’
Een blije glimlach keek me aan. ‘Inderdaad. Een thriller maakt jou als expert ongeloofwaardig.’
En tot ziens maar weer.
Gevolgen
Het lastige is dat ik op dat moment niet goed kon overzien wat de gevolgen zouden zijn. Hadden zij gelijk? Wat doet zo’n boekpublicatie? Zou ik, als zelfstandig adviseur, geen opdrachten meer binnenhalen? Zouden mensen in mijn omgeving me scheef gaan aankijken, als ze wisten wat mijn hoofd kan verzinnen? Moest ik inderdaad een pseudoniem nemen?
Suzanne Vermeer
Maar, dacht ik, lezers willen meer weten over een auteur. Zij willen weten wie het verhaal geschreven heeft. Lezingen, interviews, signeersessies: allemaal niet mogelijk. Alle dingen die helpen je boek aan de man te helpen. Direct klonk een tweede stem in mijn hoofd: ‘Alsof Suzanne Vermeer daaronder te lijden heeft. Een merknaam ingekleurd door verschillende anonieme schrijvers en het verkoopt als een dolle.’
Flauwekul
Uiteindelijk heb ik besloten dat een pseudoniem voor mij flauwekul zou zijn. Het boek ligt volledig in mijn vakgebied en speelt middenin mijn woonomgeving. Iedereen kan op twee vingers natellen wie de schrijver moet zijn.
Spring!
En dus heb ik behoorlijk wat nachten wakker gelegen, heb ik heel wat chocola verstouwd en ben ik met dichte ogen in het diepe gesprongen. ‘Hallo! Ik ben Tamara Onos, arboprofessional en ik gebruik mijn vakkennis om zieke plotten te bedenken die (handen voor mijn ogen) ook seks bevatten.’
Tien kilo, meer dan 1000 boeken (and counting) en een bult goede reviews, inclusief een lovende recensie in Trouw verder, kijk ik voorzichtig op. Opdrachten blijven stromen, mensen kijken me nog steeds aan en ik heb de meest trotse ouders, kinderen en vrienden die je je kunt voorstellen. En adem uit.
Geen pseudoniem. Soms waag je een gok en heb je mazzel.
1 reactie
Tamara, je hebt er goed aangedaan onder je eigen naam te schrijven. Niks pseudoniem, je ziet aan je opdrachten (moordspel) dat dit heel goed loopt. Chapeau hoor.
Liefs je mams