Nu we midden in de Coronacrisis zitten, is de behoefte ons te laven met informatie over dit virus en de gevolgen ervan, voor velen een onverzadigbare hobby geworden. Ik geef direct toe, in het begin greep ik ook elke kans aan om de facts van de fictie te scheiden en mijn eigen kansen op besmetting en gevaar in te schatten.
Daar ben ik snel mee opgehouden. De Wereldgezondheidsorganisatie geeft niet voor niets aan dat een mens één keer per dag het Corona nieuws tot zich moet nemen om geestelijk gezond te blijven. Ik ben het daar grondig mee eens.
Humor en waardering
En toch gaat mijn tip van vandaag over Corona. Een coronadagboek, wel te verstaan. Wie zoekt op dit begrip, komt heel wat verslaglegging tegen, want elke beetje columnist of blogger heeft wel een aantal artikelen gewijd aan zijn of haar overleven ten tijde van Corona. Zo heb ik smakelijk gelachen om het thuiswerken met je familie artikel van Japke-d. Bouma in de NRC enkele weken geleden. En de ode aan het georganiseerde Nederland van Sheila Sitalsing in de Volkskrant van die week, vond ik prachtig. Lees ze vooral na, als je dat nog niet gedaan hebt.
Coronaverslag vanuit Frankrijk
Maar mijn werkelijke leestip van vandaag is het Coronadagboek van Dimitri Verhulst. De Vlaamse Verhulst schrijft al langer dagboeken over dingen waarover hij niet kan praten. Nu doet hij vanuit zijn woonplaats in Frankrijk verslag van zijn ervaringen tijdens de coronapandemie.
Poezie en galgenhumor
Hoe is het leven als je woont op een leeg platteland, wat merk je er van? Verandert er eigenlijk wel zoveel aan het leven als je schrijver bent en altijd al gewend bent aan thuis zitten?
Verhulst neemt je mee in zijn persoonlijke gedachtewereld, waarin poëzie, galgenhumor en cynisme hand in hand gaan. Je waant je voor even op het verstilde Franse platteland, maar bovenal in de eindeloze gedachtenstroom van de schrijver zelf.
Let op: om bij het begin te beginnen, scrol je helemaal naar beneden en lees je dus van onder naar boven.
