Soms kan het schrijven me zo frustreren dat ik besluit om er per direct mee te stoppen. Om er vervolgens een paar dagen later weer mee te beginnen. Schrijven: ik houd ervan en ik haat het. Sinds een paar weken hanteer ik een nieuwe aanpak die me (tot nu toe) goed bevalt.
Verslaafd
In augustus was ik een paar dagen op schrijfretraite in het klooster van Huissen. Tijdens de eerste avond werden we door schrijfcoach Geertje Couwenbergh uitgenodigd om mee te doen aan de ‘overgave-oefening’. Dit houdt in dat je tijdens deze dagen iets overgeeft – of letterlijk afgeeft – waar je aan verslaafd bent. Het is een mogelijkheid om te verkennen wie je bent zonder je mobiele telefoon, make-up, geld, sigaretten, cafeïne – of wat het ook maar is waar je denkt niet zonder te kunnen. Waar de ene deelnemer ervoor koos de koffie te laten staan en de ander om de tussendoortjes over te slaan, leverde ik mijn theorieboeken over schrijven in bij Geertje.
Onzekerheid
Dit klinkt misschien als een makkie, maar voor mij was het doodeng. Als ik schrijf, word ik getergd door onzekerheid en die boeken met de do’s en don’ts bieden me zekerheid. Tijdens deze retraite wilde ik weleens proberen wat er zou gebeuren als ik een paar dagen zonder mijn steun en toeverlaten was.
Dus ’s middags, tijdens mijn paar uur vrije tijd, kroop ik in de kloosterkamer achter mijn laptop en begon te tikken. Al gauw verlangde ik naar mijn schrijfboeken, want de scène die ik zojuist had geschreven: was die wel goed opgebouwd? En de structuur van het verhaal, klopte die wel? Ik had net het boek Storytelling in 12 stappen gelezen, maar ik kon het nu niet naslaan. En ja, ik kon alles op internet zoeken, maar dat vond ik flauw.
Vanuit het hart
Na vier dagen kreeg ik mijn geliefde theorieboeken terug evenals de vraag: hoe had ik deze dagen zonder boeken ervaren? Mijn conclusie: de schrijfboeken leken me zekerheid te bieden, maar hoe meer ik er inkeek, hoe gefrustreerder ik werd. Ik dacht namelijk steeds dat ik het niet goed deed. Daardoor zat ik enorm veel in mijn hoofd om alles uit te denken van karakters tot plotwendingen tot locaties. Tijdens mijn ‘schrijfboekenloze’ dagen kwam bij mij steeds meer het verlangen boven drijven dat ik wil schrijven vanuit mijn hart. Ik wil een verhaal schrijven dat ik graag zou lezen en niet een waarbij er een uitgever bij wijze van spreken over mijn schouder aan het meelezen is.
Plezier
Ik ben hiermee aan de slag gegaan en wat begon uit pure frustratie is uitgegroeid tot een dagelijks schrijven aan mijn verhaal waarbij ik mijn pen niet van het papier haal. Ik zet hierbij de timer op tien minuten en pen maar door. Zo krijgen mijn censor en de stem van de fictieve uitgever geen kans. En wat er gebeurt, is voor mij een spirituele ervaring: er vloeit een verhaal uit mijn pen en kijk eens aan, de theorie van mijn boeken komt terug in mijn schrijfsels. Of het goed genoeg is, weet ik niet en boeit me op dit moment niet. Wat me nu drijft, is plezier en daar was het me allemaal om te doen!
Dit was mijn laatste blog voor de Schrijfjuffers. Op dit moment vragen andere mensen en zaken mijn aandacht. Ik blijf schrijven (uiteraard) en mijn lieve schrijfvriendinnen op de voet volgen als erelid;-).