Zo’n een keer per maand vraag ik feedback op mijn teksten aan een schrijfcoach. Elke keer ben ik benieuwd naar haar opmerkingen. Lopen de dialogen lekker, zit er genoeg spanning in het verhaal en is de beschreven situatie duidelijk genoeg? Welke personages moeten verder uitgediept worden en welke zinnen kan ik beter weglaten? Met gezonde spanning kijk ik uit naar onze afspraken. Ik ben niet bang voor haar kritische blik, want na elke afspraak heb ik juist weer zin om verder te schrijven en zie ik dat mijn teksten beter en rijker worden.
Ik ben nogal perfectionistisch aangelegd en toen ik net begon met schrijven, legde ik mezelf op dat het foutloos moest zijn. Ja, ik weet het, dat is niet mogelijk, maar toch probeerde ik het. Nu ik een coach met me mee laat lezen, geeft dat een stuk ontspanning in mijn schrijven. Zij kijkt en denkt mee en dat geeft mij de ruimte mijn fantasie de vrije loop te laten en gewoon lekker te schrijven. Ik doe nog steeds mijn stinkende best, maar het hoeft niet perfect te zijn, want Maaike Molhuysen beschrijft het als volgt in haar Handboek voor Schrijvers: ‘Het is misschien wel een van de belangrijkste lessen die je als auteur leert: het manuscript dat je zo vol trots neerlegt bij een manuscriptbeoordelingsbureau, je schrijfdocent of een uitgeverij is geen eindproduct, maar een halffabricaat.’
Het leuke van het optrekken met mijn schrijfmaatjes, de Schrijfjuffers, is dat ik het proces van schrijven, zoeken naar een uitgever en wat er allemaal bij komt kijken voor het boek daadwerkelijk in de schappen ligt, van dichtbij mag volgen. En daar hoort ook het meermaals herschrijven van het manuscript bij. Soms leidt dat tot frustraties, maar ik heb ook bij hen gezien dat de verhalen beter en rijker worden door alle feedback van meelezers.
Het maakt mij des te nieuwsgieriger naar hoe mijn verhaal er uiteindelijk uit gaat zien. Maar nu eerst mijn manuscript, dat halffabricaat, schrijven. Ik heb er zin in!
