Af en toe geven we op Schrijfjuffers.nl het woord aan een gastblogger. iemand die, net als wij, zijn of haar auteurservaring met andere schrijvers en lezers wil delen. Omdat we ervan overtuigd zijn dat als we van elkaar kunnen leren, dat ons allemaal verder helpt.
Edward Tuheteru is net als alle Schrijfjuffers ondernemer en schrijver, maar daarnaast ook theatermaker. Hij vertelt erover in deze gastblog. Door corona lagen zijn theatercolleges even stil, maar dat was alleen uitstel, geen afstel. Hou zijn site in de gaten, want nog dit jaar vinden er voorstellingen plaats in Utrecht en Rotterdam. Lees ondertussen zijn openhartige boek AUW!
Het doorbreken van de stilte
Begin met het eind voor ogen. Het is een van de zeven eigenschappen van Stephen Coveys’ bestseller. Ik begon ooit, met schrijven, zonder vast omlijnd plan. Het enige wat ik wilde, was mijn ervaringen en mijn gedachtes op papier zetten. Soms letterlijk de dingen van me afschrijven. Wat begon als een soort dagboek van een ondernemer, resulteerde in drie boeken en een theatervoorstelling. En de tweede, een theatermonoloog, staat in de steigers. Ik was er al mee begonnen, alleen corona besliste anders.
Of dit nu het eind is of was, wat ik voor ogen had, indertijd, dat weet ik eerlijk gezegd niet.
De reis an sich is boeiend, de beweging was supergaaf en het heeft me op plekken gebracht, waar ik anders nooit was gekomen. De vraag die me in al die jaren, meer dan eens is gesteld, is: Waarom?
Het is overigens een veelgehoorde wens of ambitie, van ondernemers, mensen om me heen, om een boek te schrijven. Toen ik op 14 februari jl in het Rie theater in Woerden, stond na te praten met een paar gasten, was daar een journalist van het AD. Hij was daar overigens op persoonlijke titel en niet in functie en hij heeft al een paar jaar het voornemen om een boek uit te brengen. Maar het heeft nog niet zo mogen zijn.
Mijn laatste boek, AUW! gaat over mijn liefdesleven en door mijn bedrijfskundig en psychotherapeutische scholing had ik een sterke behoefte om mezelf aan een onderzoek te onderwerpen. Ik kijk terug op de strenge kerkelijke, opvoeding van mijn ouders, de komst van de Molukse gemeenschap naar Nederland, mijn patronen, vluchtgedrag, mijn vreemdgaan in mijn vorige twee relaties en hoe ik voor het eerst in mijn leven, écht liefde voor een vrouw heb mogen ervaren en dat het toch niet lukt.
Na afloop van het theatercollege of monoloog, ik weet nog niet hoe ik het moet noemen, gaf ik het eerste exemplaar aan mijn zoon, Isaiah. Hij is net 18 geworden.
Ten overstaan van het publiek vertel ik hem het waarom van mijn boek.
Ik ben opgegroeid met stilte. Met het verzwijgen van verdriet, het negeren van pijn of verlies, het soms doodzwijgen van mensen, het uit de weggaan van confrontaties of het verbergen of verstoppen van feiten of anderszins. Ik ben opgegroeid in uitersten. Waar de stilte bij tijd en wijle, werd doorbroken door oorverdovende uitingen van vreugde, van emoties, van opgekropte woede of verdriet, die geen enkele nuance meer had.
Ik schrijf om mijn stilte te doorbreken. Ik schrijf en praat erover in het theater, opdat ik mensen de nut en noodzaak laat zien en ervaren, hoe belangrijk het is om jezelf te laten horen en zien. Maar bovenal voel ik het als taak naar mijn zoon en de maatschappij om hém te leren en te laten zien, hoe waardevol het is om te spreken over twijfels, successen, fouten, gevoelens, over verdriet en/of vreugde.
Ineens is het eind van Covey, voor mij geen eind meer.
Maar het begin van mijn levenstaak.
Het doorbreken van mijn stilte.
Gewoon omdat het moet, omdat het nodig is.
Dus wees welkom in het theater en maak voor jezelf ook de beweging.
Waar het toe leidt, weet niemand en is niet relevant.
Maar dat het gaaf is, weet ik zeker…
Het doorbreken van de stilte.