Recensies of pesterijen

Gastblog

We hebben leuk nieuws! Vanaf nu geven we op Schrijfjuffers.nl af en toe het woord aan een gastblogger. Iemand die net als wij haar of zijn auteurservaring met andere schrijvers en lezers wil delen. Omdat we ervan overtuigd zijn dat als we van elkaar kunnen leren, het ons allemaal verder helpt.

Onze eerste gastblogger is Esther Boek, auteur van ‘Geen kind meer’ en ‘De perfecte moeder.’

Zomaar een schooldag

Eindelijk is het zover. De dag waar je al lang naar uitkeek is gekomen. De school van je kind heeft een paar ouders gekozen die mee mogen kijken in de klas. En niet op een klein en wankel stoeltje achterin, zichtbaar voor iedereen. Nee, voor deze gelegenheid heeft de school de ramen van het lokaal vervangen door speciaal glas. Hierdoor kun je wel naar binnen kijken maar niet naar buiten.

In jouw ruimte hangt een speaker, je kunt alles horen. Maar de tranen van ontroering, je schaterende lach vanwege het gekke gedrag van je dochter; de klas krijgt er niets van mee. Het is een klein kamertje. Er is slechts plek voor één persoon. En vandaag is die plek voor jou.

Met klamme handen trek je de stoel naar achteren en je bent blij dat je kan gaan zitten. Je benen lijken spaghettislierten geworden. Nu je je meisje ziet, zo tussen al die andere kinderen, besef je  pas met hoeveel spanning je naar deze dag hebt uitgekeken. Glimlachend zie je dat ze populair is. Kinderen draaien om haar heen als vliegen om de stroop. Je ziet haar schaterend lachen.

Schuldgevoel

Dan klapt de juf in haar handen en de kinderen schieten ieder naar hun eigen plek in de klas. Daar zit ze, je kind waar je zo trots op bent, met rode konen achter haar lessenaartje. Achter haar een paar kinderen die je niet kent. In je borst graaien vingers even strak om je hart. Waarom ben je altijd zo druk? Had je niet meer tijd aan je kind moeten besteden? Had je niet vaker aan moeten kloppen bij school? Misschien wel klassenouder moeten worden. Dan had je al haar klasgenootjes gekend. Heb je het wel goed genoeg gedaan?

Trots

De stem van de juf onderbreekt je sombere gedachten. Ze noemt de cijfers van de laatste toetsen en de grijpende vingers laten je hart los als je die van je dochter hoort. Je weet zeker dat je licht geeft in deze donkere benauwde ruimte. De klas krijgt een opdracht en juf gaat achter haar bureau zitten en verdiept zich wat nakijkwerk. Je dochter buigt zich over haar werk, ijverig als ze is. Het kind achter haar buigt voorover, dichter bij het oor van jouw bloedje.

‘Kutkind.’

‘Ik schop nog liever met een satéprikker tegen de muur dan dat ik met jou moet spelen.’

‘Je krijgt nog één kans anders speel ik nooit meer met jou.’

‘Stop maar met je opdracht. Alles wat jij opschrijft, is zonde van het papier.’

‘Ik ga je ritueel verbranden en begraven.’

‘Ik zit nog liever vijf dagen achter elkaar aan de diarree dan dat ik met jou moet spelen.’

‘Tjonge jonge, wat erger ik me kapot. Ik gooi je zo in de prullenbak. Kinderen die jou wel leuk vinden moeten even langs de dokter.’

‘Over het paard getild kind. Je denkt dat je bij de echte goede hoort. Nee, zo is het dus niet.’

Onrecht

Verbijsterd luister je. Je handen ballen zich tot vuisten. Je wilt de kamer uitstormen, de klas ingaan en die kinderen vertellen dat ze op moeten houden. Maar dan denk je aan die andere ouder, die eerder in dit kamertje zat.

Zij was wel de klas binnengekomen. De juf had op deze moeder gereageerd. Haar kleinzieligheid verweten. Ze moest zich maar stil houden, het ging vanzelf wel over. En, kom op, tegen kritiek moet je kunnen. Trouwens, die kinderen hoefden haar kind niet leuk te vinden, gewoon kwestie van vrijheid van meningsuiting. Langzaam zak je achterover in je stoel, leeg en weerloos tegen het grove geweld dat zich voor je ogen afspeelt.

***

Een parallel

De woorden die de pestkop uitte zijn letterlijk overgenomen uit recensies. Weliswaar heb ik “lezen” en “boek” aangepast aan de klas, maar dat is ook het enige dat ik heb veranderd.

Ook de reacties van de juf zijn opmerkingen die ik kreeg toen ik mijn ongenoegen op Facebook deelde over een recensie over mijn boek. Gelukkig kreeg ik ook veel bijval, maar helaas ook reacties van andere auteurs die vertelden hetzelfde te hebben meegemaakt. Ik weet dat hoge bomen veel wind vangen, en wie de kop boven het maaiveld uitsteekt, enzovoort…. Maar ook die bomen hebben een hart en de kop die boven dat maaiveld uitsteekt is nog altijd van een mens.

Moet je het maar laten? Over je kant laten gaan? Wachten totdat het vanzelf weer over gaat? Dat zou waarschijnlijk de beste reactie zijn. Geen aandacht geven aan deze vorm van recenseren. Wat je aandacht geeft, tenslotte, groeit. Toch is dat moeilijk, zeker wanneer je, net als ikzelf, allergische reacties krijgt van onrecht.

Gebruik oprechte feedback

Goed onderbouwde recensies met een lage waardering, deel ze gewoon met je lezers. Want ook de lezer die je boek minder goed vond, is wel jouw lezer. En deze heeft de moeite genomen er ook nog iets over te schrijven. Pik eruit wat je kan gebruiken voor je volgende boek en laat de rest voor wat het is. Een boek schrijven voor iedereen is onmogelijk, maar dat wil niet zeggen dat je niets kan doen met de tips die je krijgt.

Pestende recensenten, meld ze, is mijn advies. Aan de site waar ze op staan, want ook voor hen is het geen reclame. Maar bovenal, geniet van de leuke en enthousiaste lezers die gelukkig de overgrote meerderheid vertegenwoordigen.

Esther Boek – auteur van ‘Geen kind meer‘ en ‘De perfecte moeder

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.