Ons Rest Slechts Woorden

Het is vandaag vrijdag 13 november. Vrijdag de 13e. Een dag vol bijgeloof. Een dag voor spanning. Voer voor (thriller)schrijvers. En soms hoef je niets te verzinnen, maar gebeurt het verschrikkelijke vanzelf.

Gitzwarte dag

Precies vijf jaar geleden viel 13 november ook op een vrijdag. En dat werd een ware ongeluksdag. Privé kregen we op de ochtend van die gitzwarte dag heftig nieuws te verwerken. Later op de dag waren mijn dochter en ik getuige van een ernstig ongeluk en in de avond werd de wereld opgeschrikt door de aanslag op de Bataclan in Parijs.

De aanslag op Bataclan

Terroristen schoten tijdens een concert in de concertzaal Bataclan honderden mensen neer. 130 lieten het leven, honderden anderen raakten gewond. Meerderen liepen een trauma voor het leven op. Gisteravond zag ik een van de Nederlandse slachtoffers bij Beau op televisie. Een van de vier Nederlandse jongens die de aanslag kunnen navertellen. Zij hebben alles gezien en in doodsangst gezeten. Je zou denken dat deze jongen niets met de aanslagplegers te maken wil hebben. Niets blijkt minder waar. Hij heeft contact gehad met de vader van een van de aanslagplegers. Ze hebben gepraat en naar elkaar geluisterd. En begrip gevonden.

Het ‘waarom’ van de vaders

Zo ook de vader van Lola, een van de dodelijke slachtoffers van de aanslag. Hij ging op de uitnodiging in van Azdyne Amimour, de vader van Samy, een van de jongens die zovele doden op zijn geweten heeft. Aan beide kanten van deze tragedie staan vaders met een hoofd vol vragen, beginnend met het machteloze woord ‘Waarom?’ Ze spraken elkaar veelvuldig en namen hun gesprekken op, die ze vervolgens lieten optekenen in een boek met de titel ‘Il Nous Reste Les Mots.’ In het Nederlands betekent dat ‘Ons Rest Slechts Woorden.’

Woorden als venijn, zinnen als geweren…

Twee vaders uit ogenschijnlijk totaal verschillende werelden. Vaders in de rouw om het verlies van hun kind. Maar ook vaders die uiteindelijk veel gemeen blijken te hebben: muziek, schrijvers en zelfs politieke en maatschappelijke opvattingen. Vaders die, ondanks tegenwerking in hun omgeving, vastbesloten zijn vrienden te blijven omdat ze door hun gesprekken zoveel begrip voor elkaar hebben gekregen.
Vandaag, 2020, leven we in een pandemie, staan diverse groepen kritisch tegenover elkaar en gebruiken zij soms felle woorden om standpunten duidelijk te maken. Vaak zonder aanziens des persoons, laat staan begrip of wederzijds respect. Ook wereldleiders pogen tegenwoordig hun macht te etaleren door gebruik van geschreeuw en grof taalgeweld. Woorden als venijn, zinnen als geweren.

Ons Rest Slechts Woorden

Op deze bijzondere dag, vrijdag 13 november, vijf jaar na de onheilstijding en in het dankbare besef dat mijn kind er nog is, gaat mijn hart uit naar die vaders. Wat een mooie en waardevolle les leren zij ons. Laten we woorden positief gebruiken, door met elkaar te blijven praten en begrip te krijgen. Hoe groot de afstand dan ook is. Ons Rest Slechts Woorden.

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.