Life beats fiction

Heb je dat ook wel eens dat je een boek leest of een televisieserie kijkt waarin iets gebeurt dat onmogelijk waar kan zijn? Ik knap af als een verhaal ongeloofwaardig is. Dan leg ik het boek weg of zet de televisie af. Daarom struikel ik ook wel eens tijdens het schrijven. Ik vraag me continu af of de lezers zich iets kunnen voorstellen bij hetgeen ik opschrijf. Elke geschreven scène ondergaat bij mij een zeer kritische kwaliteitscheck op geloofwaardigheid, betrouwbaarheid en authenticiteit. Kan het die toets der kritiek niet doorstaan, vliegt dat deel van het verhaal naar de prullenbak.

De vreemdste verhalen benaderen het dichtst de waarheid.

En toch kom ik mezelf daarin nog wel eens tegen. Zeer recent nog. Schrijfjuffer Tamara Onos schreef er afgelopen week over naar aanleiding van een krantenartikel over een vrouw die dood op de bank lag en pas na drie huisbezoeken door de politie werd gevonden. Ongeloofwaardig, maar daadwerkelijk gebeurd. Life beats fiction!

Op schrijfretraite naar Vlieland

Soms beland je zelf in zo’n, op het eerste oog, ongeloofwaardig verhaal. Net als Schrijfjuffer Barbara verdwijn ik af en toe bewust voor een schrijfretraite. Schrijfmeters maken voor mijn volgende boek. Zo verbleef ik in de eerste week maart in Badhotel Bruin op Vlieland. Het was ijskoud, de winkels zaten op het Corona-slot en er was kip noch toerist te bekennen. Heel stil dus en daarom een prima schrijfambiance. Voor de gezelligheid had ik mijn bejaarde hond meegenomen. Het hotel was dusdanig verlaten dat de receptie vanaf het middaguur tot de volgende ochtend onbemand was. Als ik ’s avonds na de avondklok mijn hond uitliet voor een laatste plas, moest ik me via een donkere entree naar buiten begeven. De voordeur van het hotel hield ik tijdens het uitlaten op een kier zodat ik nog wel terug naar binnen kon.

Een exodus aan water

Dat ging twee avonden goed. Tot die derde avond aanbrak. Het was een uur of tien in de avond. Ik was moe geschreven en op de buis was weinig interessants te zien. Ik besloot in bed nog wat te lezen, maar eerst nog even uit met de hond. Eenmaal beneden viel me op dat de vloer nat was. Ik liep verder en zag dat het water uit het plafond stroomde. Een immense interne regenbui. Het water kletterde niet alleen op de plavuizen, maar het gutste ook over de balie en in de computers daarachter. Ik vreesde kortsluiting. Ik moest iets doen. Het hotel was verlaten en ik kon dit niet negeren. Ik holde richting de keuken waar ik ook de bezemkast wist. Alles was op slot. Nergens waren emmers of handdoeken te vinden. Terwijl ik alle deuren van de begane grond probeerde, belde ik het nummer van het hotel. In de hoop dat het stond doorgeschakeld naar iemand die bereikbaar was. Helaas kreeg ik een antwoordapparaat met een boodschap dat men er morgenvroeg weer zou zijn.

Gestoorde gek met wild verhaal

Als ik daarop zou wachten, zouden we kunnen zeilen in de lobby. Dus wat nu? Ik rende terug naar de entree en zag dat de lekkage alleen maar groter was geworden. Ook waren alle branddeuren inmiddels dichtgeklapt omdat het kastje van het brandalarm volgelopen was met water. Opeens zag ik naast de receptie een paraplustandaard met twee paraplu’s. Ik opende ze en dekte er de computers mee af. Zo hadden ze hun eigen regenafdak en viel het water er tenminste voor het grootste gedeelte naast. Via Google zocht ik het telefoonnummer van de locale politie op. Ik kreeg een telefonist aan de vaste wal in Harlingen aan de telefoon. Het duurde even voordat ze mijn verhaal geloofde. Leg maar eens uit dat je in een volkomen verlaten hotel in het donker met paraplu’s staat te zwaaien omdat het water uit het plafond spuit. Dan lijk je al snel een gestoorde gek met een wild verhaal. Desondanks ging ze voor me aan de slag en werd ze mijn reddende engel. Krap een uur later stond de politie met de hoteleigenaar in de lobby. De oorzaak van de lekkage werd daarna gelukkig snel gevonden en ik werd hartelijk bedankt voor mijn tijdelijke paraplu oplossing.

Godijntje met stille verhalen over Vlieland

Pas na middernacht lag ik uiteindelijk in bed. Van lezen is het die avond niet meer gekomen. Wel heb ik die nacht liggen broeden op een nieuw verhaal. Het verschijnt binnenkort hopelijk in een Godijntje met verhalen van schrijvers die net als uitgever Elly Godijn hun hart hebben verloren aan Vlieland. De grote vraag is nu wat de lezers er straks van vinden. Welk deel is geloofwaardig en waargebeurd en wat is pure fictie?

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.