Jasje, dasje, joggingbroek

Het mooie van schrijven is dat je kunt vastleggen hoe iets is en hoe iets voelt, zodat je het later opnieuw kunt beleven. Een souvenir voor als de wereld weer normaal is. Schrijfjuffer Kristel raadde ons daarom al aan een dagboek bij te houden.
Wat zijn nou dingen die ik niet wil vergeten?

Ik ben arbeidshygiënist. Ik help bedrijven te voorkomen dat mensen ziek worden door het werk. En op dit moment speelt dit meer dan ooit. We willen doorwerken, de economie gaande houden, maar dit willen we alleen als het veilig kan. Daarom zit ik momenteel uren en uren in overleg met allerlei partijen om afspraken te maken en vast te leggen over veilig doorwerken.

Als ik dit zo schrijf, lijkt het allemaal reuze serieus en dat is het ook. Maar het is ook gaaf, omdat we een gezamenlijk doel hebben en we met zijn allen de schouders er onder zetten. Bovendien zit er tussen al die focus en doelmatigheid ook een boel humor en hilariteit.

Op je sloffen

Wat ik bijvoorbeeld grappig vond was de vergadering waarbij iedereen zijn schoeisel liet zien. Ik kan je vertellen dat er geen Van Bommels en pumps bij waren. De pluizigste, comfortabelste en uitbundigste sloffen en sokken kwamen in beeld.

Die tot-de-middelcommunicatie zorgt er ook voor dat een vriendin van mij tijdens haar webinars gekleed gaat in een keurige jasje met daaronder een joggingbroek. En tijdens een overleg met de Schrijfjuffers bleek halverwege dat twee dames al die tijd al in bed zaten met de benen onder het dekbed.
Gezellig. Ik kan het niet anders noemen.

Aandoenlijke taferelen

Sympathie en begrip voor collega’s wordt een stuk makkelijker als je een inkijkje krijgt in hun privélevens. Kinderen die midden in een serieus overleg aandoenlijke knutselwerkjes tonen, maar ook verrassende meubels en muurschilderingen tonen een kant van mensen die op kantoor verborgen blijft. En hoe makkelijk is het om na een kattige snauw van een collega je schouders op te halen en haar een vriendelijk woordje te appen als je elke keer als zij haar microfoon open zet een huilend kind hoort.

Minecraft

Toen Teams laatst de mogelijkheid introduceerde om je achtergrond te wijzigen, veranderde mijn beeldscherm in een disco door alle wisselende plaatjes. ‘Hoe doe je dat?’ Deelnemers zaten plots op een strand, in een klaslokaal, tussen vrolijke ballonnen. Ik heb nog nooit zo’n flitsende en ontspannen vergadering gehad met overheid en sociale partners.
Ik scoorde zelf vervolgens punten door mijn jongste via Teams te bellen vanuit een Minecraft-setting. Een truukje dat hij aansluitend aan zijn klasgenoten leerde. De juf zal blij met me zijn geweest.

Kappen nou!

Een bijeenkomst waar ik nog dagen om heb gegrinnikt, startte met het bespreken van een document. Bloedserieus werden alle inhoudelijke onjuistheden en aperte inconsequenties doorgenomen. Natuurlijk gaf dat vasthoudende discussies tussen de rekkelijken en de preciezen. Midden in een met stemverheffing uitgesproken zin, riep de meest gemoedelijke collega plotseling: ‘Kappen nou jongens!’
De vergadering was in één klap stil. Iedereen wachtte beduusd af om te horen wat ze nu eigenlijk fout deden. De collega in kwestie keek wat verward naar het scherm, realiseerde zich dat de groep hem verbaasd aanstaarde en stotterde verontschuldigend: ‘Ik dacht dat mijn microfoon uitstond.’ Schouderophalend vervolgde hij: ‘De jongens stopten de kat met zijn kop tussen de deur.’
Hilarisch. Heel even kreeg ik een indruk van hoe mijn collega’s eruit moeten hebben gezien toen zij in hun jonge jaren tot de orde werden geroepen door hun ouders. Overigens ook fijn om te weten dat opvoeden voor iedereen lastig is.

Woest aantrekkelijk

Vertederend zijn ook de steeds woestere verschijningen van vergadergenoten. Drie- tot zesdagenstoppels en weelderige haardossen nemen handoverhand toe. Ik overweeg om mijn pony eigenhandig bij te punten (er zijn tutorials voor op you-tube), omdat het inmiddels redelijk irritant wordt. Nog even en ik zet standaard mijn camera uit bij overleggen.

Ook het haar van mijn jongste groeit uit zijn verband. Hij heeft de gewoonte om echt belangrijke dingen ’s avonds nog even op te schrijven. Dan vind ik dat in briefvorm op mijn kussen terug. Na een opmerking over zijn lange lokken, wachtte mij het bericht: ‘Jij gaat niet mijn haren knippen!’

Nog een laatste over het gemis van kappers. Mijn collega krijgt steeds meer problemen met haar mobiel. De springerige krullen bedekken inmiddels zo’n groot deel van haar hoofd dat de gezichtsherkenning niet meer functioneert.

Dit was het voor nu. Ik kan alleen maar concluderen dat het een rare en andere wereld is. Maar zoals altijd brengt verandering ook nieuwe redenen om te lachen.

Photocredit: Visuals on Unsplash

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.