‘Ik ben al geprikt dus ik voel me inmiddels een stuk vrijer.’ Deze quote van Herman van Veen las ik vanmorgen in het Algemeen Dagblad. Twee jaar geleden trok je bij deze uitspraak je wenkbrauwen op. Nu weet iedereen direct waar hij het over heeft. Hoe de wereld kan veranderen…bijzonder. Door nieuwe gebeurtenissen ontstaan er nieuwe woorden (teststraat, anti-vaxxer) , nieuwe beroepen (medewerker bron- en contactonderzoek) en nieuwe gewoontes. Althans, ik heb het afgelopen jaar een nieuwe tijdsbesteding gevonden. Als een soort rode lantaarn van onze familie.
Knoppenvrees
Ondanks dat mijn gezin al jaren grossiert in abonnementen voor Netflix, Videoland, Prime en vast nog een aantal kanalen waarvan ik het bestaan niet ken, bezit ik normaalgesproken een te grote dosis ongeduld om een film of serie (af) te kijken. Daarbij komt dat ik een nitwit ben op het gebied van knopjes. De afstandsbediening van onze televisie is voor mij een schielijk onneembare vesting. Ik rijd nog liever dwars door het centrum van Parijs. In de spits zelfs. Zeker in het tijdperk van de chromekast en HDMI kabels waaraan, voor mij, duistere kastjes zijn verbonden heb ik geen idee welke knoppen ik moet indrukken om beeld op de televisie te krijgen. Laat staan geluid.
Fascinatie voor het gevang en de koning
Nu vind ik het aanbod van televisie de afgelopen maanden gruwelijk eenzijdig. Het lijkt alsof de wereld nog maar bestaat uit één onderwerp. Omdat ik in de avond niet altijd zin heb in een boek, heb ik me aangesloten bij het collectieve tijdverdrijf van mijn gezin. Ik weet inmiddels zelfs hoe ik Netflix aan moet zetten. Niet dat ik nooit gekeken heb. Zo wereldvreemd ben ik ook weer niet. Samen met mijn jongste dochter heb ik een fascinatie voor gevangenissen en koningshuizen. Een vreemde combinatie, of misschien juist wel niet. In ieder geval hebben wij samen alle afleveringen van The Crown verslonden plus alle docu’s over die onderwerpen. De rest van ons gezin is meer te porren voor series zoals La Casa de Papel. Een ander genre, maar heerlijk spannend. We wachten met smart op de volgende serie, die vertraagd is door hetzelfde feit waarom ik een bingewatcher geworden ben. In de tussentijd vermaken we ons met Scandinavische series, waarvan The Bridge, met de onnavolgbare, a-typische inspecteur Saga Norèn die ons hart veroverd heeft, een absoluut hoogtepunt is.
The handmaid’s tale
Maar niets is wonderlijker, gruwelijker en fantastischer dan The Handmaid’s Tale, een recente ontdekking. Gebaseerd op het boek uit 1985 van de Canadese schrijfster Margaret Atwood. Wikipedia beschrijft het boek als behorend tot het genre speculatieve fictie.
Laten speculaties maar geen waarheid worden
Recent is de vierde serie gestart, dus had ik wat in te halen en heb ik de afgelopen weken meerdere nachten doorgehaald om de drie voorgaande series te verslinden. Zonder te spoileren speelt dit verhaal zich af in de toekomstige tijd in New England, in een totalitaire staat die de Amerikaanse regering omver heeft geworpen. Aan de ene kant is de verhaallijn bizar, maar aan de andere kant ook zo gevaarlijk dichtbij en echt. En verschrikkelijk goed gespeeld. Ik leef zo intens mee met de personages dat ik er alleen maar van kan dromen om zo’n personage neer te zetten in een van mijn verhalen. En niet alleen dat, de serie laat me meer dan eens beseffen dat de vrijheid die wij kennen en waarin we ons momenteel beperkt voelen, zo maar eens voorbij kan zijn. Dus hoe levensecht The Handmaid’s Tale ook is, ik hoop vurig dat de ingevingen van Margaret Atwood speculaties zullen blijven. Nieuwe gebeurtenissen mogen nieuwe woorden, beroepen en gewoontes voortbrengen, echter laat een nieuwe wereldorde voorlopig maar fictie blijven.
