De stomme kant van het schrijverschap

Zoals jullie weten geven we af en toe graag het woord aan een collega schrijver. Omdat we ervan overtuigd zijn dat als we van elkaar kunnen leren, dat ons allemaal verder helpt.

Deze keer is dat Mariska Overman. Mariska is thrillerauteur bij De Crime Compagnie en heeft inmiddels vier boeken op haar naam staan, waaronder de serie met in de hoofdrol specialist postmortale zorg Isabel Dieudonné. Enkele weken geleden plaatste ze een bericht op Facebook dat ons enorm raakte. En dus vroegen we haar of ze alsjeblieft voor ons een gastblog wilde schrijven. Gelukkig zei ze ja.

Een gevaarlijke blog

Dit wordt een gevaarlijk blog. Niet letterlijk levensbedreigend, hoop ik althans, maar mogelijk wel bijdragend aan professionele suïcide. Ik ga namelijk schrijven over de stomme kant van schrijverschap, ofwel: daar waar je niet over hoort te schrijven als je een bekende en geliefde schrijver wilt zijn.

De online versus offline Mariska

En dit is direct de kern van alles, en de reden waarom ik recent via facebook meldde even een stap terug te doen met aanwezig zijn op social media. Ik raakte steeds verder van mezelf verwijderd.

Heel cliché: er is een Mariska online en offline. Deels komen ze overeen, maar steeds vaker raken ze elkaar kwijt. Hoe meer ik online ben, hoe onaardiger ik word. Jaloezie, boosheid, gevoelens van onrechtvaardigheid: ze werden met de dag groter en maakten van de Mariska die ik ken een zuurder mens. Bijna verbitterd op slechte dagen.

Stoppen met social media? Dat kan toch niet?

Als schrijver kom je vandaag de dag niet meer weg met onzichtbaar zijn. Social media maken een onlosmakelijk deel uit van het schrijverschap. Ik vind dat best wonderlijk, de meeste schrijvers die ik ken zijn introvert en niet van nature geneigd zichzelf in de spotlight te zetten. Je boek wel, je menszijn niet. Maar als je wilt dat je boek gezien wordt, ontkom je niet aan jezelf daarbuiten zichtbaar maken. Misschien hoeft dat niet als je Buwalda heet, maar voor de meeste schrijvers geldt dat ze echt hun best moeten doen om een publiek op te bouwen.

Altijd vriendelijk en zonder klagen

Je moet zichtbaar blijven, leuke posts delen, winacties doen, in facebookgroepen actief zijn, reageren op vragen en opmerkingen. En dat allemaal op vriendelijke wijze, uiteraard. En klagen mag al helemaal niet: je wilt toch verkopen, beroemd worden, bestsellerauteur zijn? Wees al die lezers dankbaar!

Schrijft er iemand een recensie die nergens op slaat (“ik geef 2 sterren want ik houd niet van thrillers”)? Niets zeggen, zwijg!

Wordt een schrijffout in je boek belachelijk gemaakt (“ik betaal veel voor een boek, ik verwacht dat de schrijver zijn best doet en alle fouten eruit haalt)? Niets zeggen. Zwijg!

Krijg je DM’s van lezers die weten hoe jouw boek veel beter had kunnen zijn? Knik virtueel vriendelijk, zeg dank je wel voor je wijze raad, en daarna: zwijg!

Stel je niet aan

Dit is een van de twee kanten die ik heel erg lastig vind. En ook dit nu delen zal dees en geen doen verzuchten: stomme schrijver, stel je niet aan, dit hoort erbij.

Maar dat is helemaal niet waar. Dit hoeft er niet bij te horen. Stel je voor dat jij tijdens je werk de hele dag becommentarieerd wordt. Nee, zo verkoop je geen broeken, dat moet zo en zo, sukkel. Nee, vandaag was je echt een hele slechte verkoper, maar: geen commentaar! Slik het maar.

Iedere lezer een recensent

Het grote probleem met internet is dat iedere lezer denkt een recensent te zijn, en dat is niet waar. Maar de macht is er dankzij social media wel. Die macht resulteert zelfs in groepen die bewust schrijvers kapot proberen te schrijven door slechte recensies te geven. Ja, echt. Met als resultaat: schrijver, zwijg vooral. Dan gaat het over. Maar het gaat nooit over.

Kleine en grote successen delen

Ondertussen zie je collega-schrijvers hetzelfde doen. Ik zie ze vriendelijk blijven, ik zie ze zwijgen. We buigen ons hoofd, en we delen nog maar een keer onze kleine en grote successen. En helpen elkaar daarmee vaak nog wat verder de put in. Want dit is de tweede kant van schrijven die me zwaar valt.

Een vertekend beeld

Een tweede druk, je naam op een long- of shortlist, een vijfsterren recensie: ik deel ze, anderen ook (van de drie dingen die ik noem, heb ik er één gehad: de vijf sterren). Dat levert ook een vertekend beeld op. Niemand deelt de andere kant: de mail van de uitgever dat het overschot aan boeken van je 1e druk die niet uitverkocht is, naar de ramsj gaat. Dat ondanks mooie recensies, helaas, de verkoopresultaten toch achterblijven. Dat het tijd kost om een naam op te bouwen (en ondertussen verbijt ik me, omdat ik op twitter zie dat schrijver x inmiddels in 8 landen vertaald wordt. Met haar eerste boek.).

Iedereen succesvol (behalve jij)

Social media maakt dat het lijkt dat iedereen succesvol is. Behalve jij. En ook hier geldt: zwijg! Wees blij en dank God op je blote knietjes, want je hebt in ieder geval een uitgever. Weet je hoeveel mensen daar jaloers op zijn? Ja, dat weet ik. En ja, ik ben daar heel erg blij om. Maar het een sluit het ander niet uit.

Online grenzen overschrijden

Weet je, ik ben van nature geneigd om altijd eerlijk te zijn, niet subtiel, heel direct en dat met een sausje misantropie eroverheen. Ik ben verre van perfect, inclusief een paar psychiatrische diagnoses. Online overschrijd ik bij voortduring mijn persoonlijke grenzen door dat allemaal niet te zijn. Ik ben een aardige schrijver, ik wil aardig gevonden worden, niet gezien als zuur, ongenuanceerd, zielig, jaloers of wat dan ook.

Gewoon mezelf zijn

Maar lieve mensen, dat ben ik wel. Ik ben al die dingen en meer. Ik ben soms aardig, soms niet. Soms jaloers, soms niet. Soms zuur, soms niet.

Ik wil gewoon mezelf zijn, met al mijn onhebbelijkheden, al mijn leuke en minder leuke kanten, ook online. Ik wil schrijven omdat ik daar blij van word, en als ik er nog wat mee verdien is dat mooi meegenomen.

Ik wil een bestseller, ik wil een tweede druk, een vertaling en een verfilming. Blij zijn met wat ik heb? Dat ben ik ook, maar ik wil ook meer. Niets menselijks is mij vreemd. En als een openheid zoals deze blog me lezers kost? Het zij zo.

Schrijven zonder mezelf kwijt te raken

Ik wil schrijven, maar mezelf niet kwijtraken. Want succes is een droom, een droom die ik graag verwezenlijkt zie, maar wel graag met mezelf zoals ik mezelf ken. Niet met een onechte, opgepoetste, zwijgende Mariska.

P.s. Mocht je een schrijffout ontdekken in dit blog? Houd maar lekker voor jezelf. 😉

Wellicht vind je dit ook leuk?

3 reacties

  1. Wat een mooie en eerlijke blog! Ik heb dan helaas (nog) geen uitgever, maar alles wat je schrijft is herkenbaar. Boekpresentatie hier, goede recensies daar… Iedereen lijkt succesvol behalve ik. Het wordt tijd dat we ook die kant met minder leuke dingen naar boven brengen, want die hoort er net zo goed bij.

  2. Wat een herkenbare blog. Ik ervaar dezelfde strijd en heb al vaak mijn sociale-mediakap over de haag willen gooien. Soms heb ik keiveel moeite gestoken in een een leuke post in een lezersgroep (ik ben ook communicatiespecialist van opleiding dus an sich vind ik dat ook wel leuk). Dan krijg ik 5 à 10 likes. Vervolgens volgt de post van een bekendere collega die zijn kat aait of een selfie post: 111 reacties. Sociale media maken het ons gemakkelijker en moeilijker tegelijk.
    Een bekendere auteur zei onlangs dat ze daarom haar tegenslagen ook af en toe deelt, om een realistischer beeld te scheppen. Dat vond ik wel fijn!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.