De eenzame schrijver

Eenzame Schrijver

Toen ik mij enkele jaren geleden volledig op het schrijverschap stortte, vroeg een groot aantal mensen zich af of ik niet zou vereenzamen. ‘Jij bent toch een heel sociaal persoon?’ was de vertwijfelde vraag. ‘Ga je je collega’s niet missen?’

Het antwoord was ‘nee’. Tenslotte trok ik me niet terug op een onbewoond eiland, ik ging simpelweg doen wat ik het allerliefst wilde doen: schrijven aan Mijn Boek. De personages die ik bedacht, werden mijn nieuwe collega’s. Ik deelde hun lief en leed en miste ze zelfs wanneer mijn schrijftijd werd opgeslokt door schoolvakanties en andere niet te vermijden zaken.

Medeleven

Natuurlijk praten die personages niet terug. In ieder geval niet die van mij. Ik heb ze nog nooit kunnen betrappen op een ‘goedemorgen Barbara,’ of überhaupt op enige vorm van medeleven in relatie tot mijn dromen en dwalingen op mijn reis naar publicatie. Ook mijn omgeving beschouwt mijn schrijven als een gegeven. Werd er het eerste jaar nog regelmatig gevraagd hoe het met mijn boek was, inmiddels hangt er toch een sfeer van ‘we horen wel wanneer we het kunnen kopen.’ Dat krijg je als je vier jaar doet over je debuut.

Herkenning

Is dat dan stiekem toch niet eenzaam?

Wederom ‘nee’. In hoeverre bespreek jij tenslotte je terugkerende werkfrustratie in detail met je niet werkende vriend(in)? Die zegt op een gegeven moment simpelweg ‘dan ga je daar toch weg?’, terwijl jij alleen op zoek was naar een zinvolle tip of een stuk herkenning. En laten we eerlijk zijn, die kinderloze vriend(in) zit ook niet te wachten op je verhalen over (peuter)pubertijd en het wel of niet laten testen van je kind op ADHD. Net zoals het feit dat jij als werkende moeder geen energie hebt voor stomende seks op de keukenvloer, weinig begrip oplevert bij die vrijgezellen vriendin. ‘Dan maak je maar zin!’

Gelijkgestemden

Wat ik hiermee wil zeggen, is dat we in onze zoektocht naar aansluiting, toch het liefst gelijkgestemden opzoeken. En als er ergens veel van zijn, dan zijn het wel (aspirant) schrijvers. Ze vinden elkaar via blogs, op social media, schrijfworkshops en -vakanties. Met name die schrijfvakanties vind ik unieke bijeenkomsten; voor een aantal dagen ben ik even geen moeder, partner, communicatiespecialist of vriendin, maar simpelweg Barbara, de schrijver.

Gemeenschappelijk

Wie een week met elkaar op een eiland of bergtop in Oostenrijk of Portugal gaat zitten, leert elkaar natuurlijk ook persoonlijk kennen. Maar de cruciale gemeenschappelijke deler blijft toch het schrijven. Je eigen schrijven én dat van de ander. En die betrokkenheid blijft, ook bij terugkomst in Nederland. Mede dankzij social media, waardoor contact op afstand makkelijk aan te houden is.

Eigenbelang

Oppervlakkig?

Ik noem het liever waardevol. Te zien dat schrijfgenoten uit afgelopen schrijfvakanties hun verhalen publiceren, zich ontwikkelen tot boegbeelden van hun thema of zelfs het roer omgooien, vind ik prachtig. En nee, ik bezoek niet elke boekpresentatie en lees ook niet elk uitgekomen boek, maar ik leef wel mee. En ondertussen heb ik een waardevol schrijfnetwerk opgebouwd dat ik kan inzetten wanneer mijn eigen boek uitkomt.

Aha! Dus uiteindelijk is het allemaal eigenbelang? De eenzame schrijver die aanhaakt bij schrijfgroepen om zichzelf te promoten?

Je zult ze vast hebben en met eigen promotie is niets mis. Ik haal echter mijn meeste voldoening uit het uitwisselen van hobbels en hoogtepunten met mijn schrijfgenoten.

Ondernemers

En zo gebeurde het dat ik op mijn laatste schrijfvakantie een groep dames tegenkwam met wie ik dermate gelijkgestemd was, dat we een groepsapp begonnen. Een dagelijks ontplofte mailbox was het gevolg.

‘Moeten we hier niet wat mee?’ vroeg een van ons na een tijdje. En aangezien we allemaal naast schrijver ook ondernemer zijn, vonden we van wel.

Schrijfjuffers.nl is het resultaat, een website waarin we je middels onze blogs meenemen op onze reis naar publicatie. Met dromen én dwalingen. Op deze manier hopen we je te inspireren en te stimuleren, of je nou schrijver bent of lezer. Want eenzaam, dat hoeft niemand te zijn.

Wellicht vind je dit ook leuk?

2 reacties

  1. Wat leuk om zo’n groepje met elkaar te vormen. Dat kan alleen maar inspirerend werken! Vroeger op school had ik het geluk een vriendin te hebben die ook van schrijven hield. Stiekem onder de les schreven we en lieten het elkaar lezen…
    Dat is alweer héél lang geleden, maar daar moest ik nu toch wel even aan denken! Succes!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.