Mijn schrijfmaatje Tamara heeft haar boekpresentatie. Geweldig! Behalve een passie voor schrijven, zijn de Schrijfjuffers ook wild van chocolade, dus ik bied aan om een plaat brownies à la Ellis te bakken. Ik ben namelijk hoofd-patissier (zoals mijn broertje mij gekscherend noemt) in zijn bakkerij Stevig Brood. Ik maak een moddervet beslag van boter, pure chocolade, eieren en suiker (jammie), stel de oven in op de juiste temperatuur en als het zover is, schuif ik de plaat brownies erin. Wat kan er misgaan? ‘Als het kookwekkertje gaat, haal jij ze er dan uit,’ zeg ik nog tegen mijn broer voordat ik met een goed gevoel op de fiets stap naar huis. Als ik daar op de bank plof met een kop koffie en een plak stevig brood krijg ik een foto binnen op mijn app en mijn dag is verpest. De brownies zijn zwartgeblakerd en gaan straks regelrecht de prullenbak in. Oven verkeerd ingesteld …
Nu kan ik erom lachen, maar op het moment zelf kon ik wel door de grond zakken. Het doet me denken aan die keer tijdens de masterclass met de Schrijfjuffers bij Marelle Boersma. Ik had een, naar mijn idee, geweldige scène geschreven met de juiste ingrediënten om de lezer op het puntje van zijn stoel te laten zitten. Wat kon er misgaan? Ik las de scène aan hen voor, maar hun deskundige en opbouwende kritiek was duidelijk: niet geloofwaardig. Wat je hier beschrijft, kan niet, klopt niet. Hun feedback kwam aan als een mokerslag en ik kon wel door de grond zakken. Sterker nog, ik moest de tranen wegslikken.
Ik had twee keuzes: of ik kap met schrijven of ik geef het nog een kans. Dat laatste heb ik gedaan. Tijdens elke scène die ik nu schrijf, hoor ik een stemmetje in mijn hoofd: is dit geloofwaardig? Deze vraag helpt me om scherp te blijven en direct to the point te komen. Dus ik ben blij dat ik destijds een scène schreef die net als de brownies regelrecht de prullenbak in kon. Nu wel.
Ik ben trouwens ook niet gestopt met bakken. Een dag erna ben ik opnieuw naar de bakkerij gegaan en dit keer waren de brownies perfect gelukt.
