Uitcoveren

Als je bij een uitgever je boek uitgeeft, dan bepaalt hij of zij hoe de cover eruit komt te zien. Dus dat kindje, dat je jaren hebt gevormd, vertroeteld en bewerkt, krijgt een jasje van iemand anders.

Best lastig voor mij. Ik ben niet voor niets al twintig jaar eigen baas. Ik weet doorgaans wat ik wil en hoe ik het wil. Maar toen puntje bij paaltje kwam en de uitgever vroeg of ik ideeën had over de cover van mijn thriller kon ik slechts twee dingen noemen. Ik wil liever geen weglopende vrouw. En het zou leuk zijn als de zilverreiger een plek krijgt op de cover, omdat dit dier regelmatig opduikt in mijn boek. Met die redelijk vage zinnen, ging mijn uitgever op pad.

Onverbiddelijk

Vol enthousiasme toonde ik de eerste versie van het ontwerp aan de Schrijfjuffers. Mijn collega-schrijvers waren zoals ik ze het liefst heb: onverbiddelijk. Ze maakten gehakt van de cover. Het ontwerp werd finaal afgemaakt. Met liefde hoor, maar wel afgemaakt.

Mijn boek heb ik minimaal honderd keer herschreven en het is vele malen beter geworden door kritiek van anderen, dus ik knikte en belde de uitgever.

No-go

De tweede versie werd door de dames beter ontvangen en mocht getoond aan een groep voor mij onbekende collega-schrijvers. Je zult het resultaat al raden: er bleef geen spaan van heel. Een no-go.
Lastig. Bij manuscriptbeoordelingen heb je hier ook mee te dealen. Kritiek moet je wegen, kijken wat je er zelf van vindt en verwerken. Of niet.

Toevallig

Inmiddels was mijn uitgever al wat minder amused met mijn pleidooi dat we misschien toch een derde poging moesten wagen. Zoveel mensen, zoveel meningen en de uitgever bepaalt. Maar die derde poging kwam toch, met input vanuit onverwachte hoek. Ik kwam toevallig een bevriend dorpsgenoot tegen die toevallig beeldend kunstenaar is en die wederom toevallig aan een goede foto van een zilverreiger in de Havikerwaard kon komen. De locatie waar mijn thriller zich afspeelt.

Losmaken

Lang verhaal kort. De kunstenaar luisterde, toverde met de foto en met de letters en daar was het: Het ontwerp waarvan mijn hart sneller ging kloppen. En niet alleen mijn hart, ook het hart van de uitgever deed mee in het ritme. De cover is abstract, dreigend en het nodigt je uit, dwingt je bijna, om nog een keer goed te kijken. Prachtig.

Vonden wij. Natuurlijk werd de cover gedeeld op social media en daar barstten de reacties los. De echte storm kwam toen een lezerssite de cover besprak. Wat vonden zij? Tja. Laat ik zeggen dat ik me opeens realiseerde dat het woord uitkafferen weleens zijn oorsprong kan hebben in uit-cover-en. Oei. Niet mals. Maar opvallend veel reacties. De cover maakte wat los. En uiteenlopende reacties. You either love or hate it.

Chocola

Wat deed dit alles met mij? Ik at een reep chocola en las alle reacties zorgvuldig door. In een aantal opmerkingen kon ik mij vinden. Die mailde ik naar de uitgever zodat hij die kan meenemen bij een eventuele tweede druk. En andere opmerkingen legde ik naast mij neer. Dat kon zonder al te veel hartzeer (en chocola). Want deze cover dekt de lading, past bij mij en vind ik prachtig. Dus bij deze cover kan ik het uitcoveren aan.

Ben benieuwd. Dit was de cover. Straks komt mijn boek. Dan gaat het niet om het jasje, maar om het kind zelf. Misschien moet ik alle chocola vast mijn huis uit doen.

PS: Wat vind jij van de cover? Ik hoor het graag van je. Ongefilterd, maar met enig respect, want immuun ben ik niet.

Photocredit: Regine Mateman

Wellicht vind je dit ook leuk?

4 reacties

  1. Kritiek maakt als het goed is sterker. Ik vind, zonder dat ik het verhaal al gelezen heb het een mooie cover. Je ziet al een paadje in het riet. De titel in rood, dat suggereert bloed. En dan de reiger, die voor mij het symbool van op de uitkijk staan is. Ja, er gaat een stille dreiging van uit. Knap gedaan!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.