Tweestrijd

We kennen het ongetwijfeld allemaal: die momenten in je leven waarop je een keuze moet maken. Waarop je je vertwijfeld afvraagt of de weg die bent ingeslagen, wel de juiste is. Of het niet beter is om de situatie waarin je je bevindt anders aan te pakken. Sommige keuzes maak je met gemak en haast zonder er over na te denken, terwijl andere je urenlang wakker laten liggen.

Ook schrijvers lopen tegen dilemma’s aan. Ze piekeren over het genre dat ze willen schrijven, over de levensloop en het karakter van hun hoofdpersonage en over het soort cover dat ze voor hun boek zouden willen. Als je aan een manuscript werkt, is er veel om over na te denken en moeten er soms pijnlijke knopen worden doorgehakt (had ik al gezegd dat het schrappen van tien complete hoofdstukken echt pijn doet?). Sinds een paar maanden worstel ik met een ander ingewikkeld schrijfdilemma.

Zeven jaar

Het staat me nog helder voor de geest, de week die ik samen met de andere Schrijfjuffers doorbracht bij Marelle Boersma in Portugal, voor een masterclass. Vooraf had ik een deel van mijn bijna afgeronde boek opgestuurd en het feit dat dit gedeelte goed genoeg werd bevonden om aan deze schrijfcursus voor gevorderden deel te nemen, overtuigde mij ervan dat het niet lang meer zou duren voordat het boek gepubliceerd zou worden. Achteraf moet ik hier hard om lachen: wat haalde ik me in mijn hoofd? Op het moment dat ik in Portugal arriveerde, was ik pas net een jaar aan het schrijven. Wist ik veel dat een gemiddeld debuut een jaar of zeven kost! Inmiddels weet ik beter.

Een van de dingen die wij in Portugal van Marelle leerden, is het belang van marketing. Zij hamerde erop dat je daarmee niet pas moet beginnen als je boek al in de winkel ligt, maar al veel eerder. Naamsbekendheid is nodig om je in de kijker te spelen bij uitgeverijen en om te laten zien dat je bereid bent er zelf hard voor te werken om je boek aan de man te brengen, iets dat tegenwoordig zeker voor een debutant een voorwaarde is om je boek bij een reguliere uitgever te kunnen publiceren. Mijn mede-schrijfsters en ik zagen in dat Marelle gelijk had en zo werden enkele maanden later de Schrijfjuffers geboren.

Trein

Sindsdien is mijn schrijfhobby behoorlijk geïntensiveerd. Ik ben korte verhalen gaan schrijven en heb hiermee meegedaan aan schrijfprojecten en schrijfwedstrijden, heb diverse boekevenementen en boeklanceringen bezocht, heb mijn mede-Schrijfjuffers vergezeld naar signeersessies, heel veel leuke nieuwe mensen ontmoet en ontzettend veel geleerd. En geschreven natuurlijk: elke paar weken een tip en een blog op onze website. De marketing loopt als een trein. Ik ben heel blij dat ik dit allemaal kan doen en meemaken, maar toch knaagt het al een tijdje. Want tja, dat boek….

Het is nu vijftien maanden geleden dat de Schrijfjuffers werden opgericht en mijn historische roman ligt nu ongeveer een jaar stil. Tijd is een schaars goed, zoals Schrijfjuffer Barbara eerder al schreef. Ik werk fulltime in mijn eigen bedrijf, heb een man die ook fulltime werkt, woon in een huis met twee bijna-pubers die in de wedstrijdgroep sporten (lees: naar toernooien en trainingen gereden moeten worden) en die daarnaast wel eens huiswerkhulp nodig hebben, heb een huishouden te runnen, wil moet zelf ook zo nu en dan sporten, wil regelmatig naar feestjes of op een andere manier familie en vrienden zien… nou ja, you get the picture. Tijd om te schrijven heb ik niet zoveel en de tijd díe er is, gaat nu aardig op aan de Schrijfjuffers.

2025

Op zich is daar niets mis mee, maar de tweestrijd blijft. Naamsbekendheid opbouwen is leuk en heel erg nuttig, maar wat koop ik daar uiteindelijk voor, als ik dat boek nooit afmaak? Natuurlijk zou ik ervoor kunnen kiezen om me te beperken tot korte verhalen in verhalenbundels. Nu ik er daar twee van heb gepubliceerd, weet ik hoe leuk dat is en dat een kort verhaal publiceren ook al veel voldoening geeft. Maar uiteindelijk is daar toch nog steeds die andere droom: een eigen boek. Net als Schrijfjuffers Tamara, Antoinette en Barbara. De laatste tijd krijg ik steeds meer het idee dat ik in een andere fase zit, die nog niet zo past bij de Schrijfjuffers. Drieënhalf jaar geleden ben ik aan mijn manuscript begonnen (eigenlijk al vierenhalf jaar geleden, maar dat laatste jaar niets doen telt niet mee, toch?). Dat betekent dat ik, kijkend naar de gemiddelden, waarschijnlijk nog een jaar of vier nodig heb. Als ik nu geen lastige keuze maak, misschien wel tien jaar.

Daarom heb ik, met pijn in mijn hart, besloten om met de Schrijfjuffers te stoppen. Deze beslissing wil zeker niet zeggen dat ik nooit meer bij een boeklancering of signeersessie zal verschijnen en dat ik de paden die mijn schrijfvriendinnen bewandelen, niet meer zal volgen. Maar het zal me wel de rust geven die ik nodig heb om, in mijn hoofd en in mijn agenda, weer ruimte te maken voor dat waar alles mee begon: mijn historische roman. Zodat ik hopelijk ergens rond 2025, met alle kennis en ervaring die heb opgedaan, weer kan gaan nadenken over het marketingplan voor dat boek met mijn naam erop.

Wellicht vind je dit ook leuk?

2 reacties

  1. Je hebt je tweestrijd goed verwoord,Kristel. ik weet hoe moeilijk het voor je was deze keuze te maken. Maar soms moet je iets kunnen loslaten om verder te kunnen. En verder is in dit geval: over enige tijd je historische roman publiceren. Komt vast goed.

    Liefs, Mam

  2. Jammer Kristel,
    Maar ik begrijp het wel. Het moet wel leuk blijven en vergeet niet te leven. Dat laatste is het meest belangrijke en kun je niet overdoen. Een boek schrijven kan altijd nog. Het ga je goed en wie weet krijg je ineens vleugels nu je dit besluit hebt genomen.
    Lieve groeten
    Elly van Driel

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.