Schrijfhut

Zou het werken, zo’n schrijfhut? Een plek waar je niets anders kunt en wilt doen dan schrijven. Ik mocht een paar dagen in de schrijfcaravan van Janneke Bazelmans en waande me even gelijk aan Roald Dahl en Karin Slaughter.

Writing shed

Ik smul van de beschrijvingen en beelden van schrijfhutten van grote schrijvers. Roald Dahl verschanste zich dagelijks vier tot vijf uur in zijn writing shed. Een hok waar hij letterlijk ingeklemd zat tussen archiefkast en puntenslijper. Over Karin Slaughter gaat het verhaal dat zij zich regelmatig drie weken achter elkaar opsluit in een berghut. Haar vader zet elke ochtend een mandje eten en een thermosfles koffie voor de deur en zij schrijft. Schrijft en slaapt. Zelfs het douchen schiet er tijdens die dagen bij in.

Keukentafel

Nu heb ik zelf een ruim huis dat tot mijn grote verdriet de helft van de tijd kinderloos is. Je zou zeggen dat dit rust genoeg moet bieden om te schrijven. Dat is ook wel zo. Ik schrijf in mijn kantoor op zolder, aan de keukentafel beneden of als het een beetje mee zit aan de tuintafel buiten. Maar afleiding zit in een klein hoekje. De was roept, de kast wil opgeruimd worden en tegen mensen die gezellig komen buurten, zeg ik geen nee.

Vakantiepark

Met Janneke en andere schrijfvriendinnen ben ik regelmatig een paar dagen in een huisje op een vakantiepark te vinden. Dan kun je meters maken. De woonkamer verandert in een kantoortuin en we werken van 7:00 tot 23:00 uur met laptop en/of notitieboek aan onze boeken. Tussendoor eten we wat, maken een wandelingetje en kletsen over verhaallijnen, karakters, schrijven en publicaties. Maar nooit lang, want het plot roept. Partners en kinderen lijken iets uit een andere wereld en wij verdwalen in het schrijven.

Schrijfcaravan

Heeft zo’n afgezonderde schrijfhut meerwaarde als het eigen huis en de vakantieparkweekenden al zoveel bieden? Ik had mijn twijfels. Maar mijn kinderen waren op vakantie, Janneke ook, dus ik greep de kans en toog naar haar schrijfcaravan. In het Brabantse land, naast een prachtig natuurgebied.

Onderlinge verbanden

De caravan heeft veel ramen, een goede schrijftafel en wordt ongeveer omhelst door bomen, waardoor het licht groenig en zacht is. Daar zat ik. Computer voor mijn neus, rolgordijn rechts dicht om de mensen op het veld naast me buiten te sluiten. Uitzicht door de bomen op het veld voor me. De afstand is groot genoeg om hinder te voorkomen en klein genoeg om me af en toe te laten puzzelen op onderlinge verbanden tussen de gezelschappen die er stonden.

Stappen versus woorden

Ik zat en schreef aan boek twee en als ik dat even zat was, ging ik door met een kort verhaal voor een bundel. Tussendoor stond ik op voor koffie en toilet, maar verder niet. De bijzonder comfortabele douche heb ik in die dagen slechts één keer bezocht. Aan het einde van de dag gaf mijn stappenteller doorgaans een getal aan dat angstig ver onder de duizend lag. Maar de woordenteller maakte veel goed, dus ik was blij. Blij met de voortgang en volstrekt tevreden met het gezelschap van mijn personages en de digitale feedback van schrijfvriendinnen.

En? Werkt het?

Werk het, zo’n schrijfhut? Wat mij betreft wel. Ik zou hieraan kunnen wennen. Een mooie aanvulling op thuis, vakantiehuisjes en de tussendoor schrijfmomenten in trein, café en hoofd.

Wat het af zou maken, is een mandjespersoon. Dat wat Karin Slaughters vader voor haar doet. Bij deze een oproep. Gezocht: mandbrenger en koffieleverancier voor bewust teruggetrokken schrijfster. Zwijgzaamheid en slecht reukvermogen een pré.

Photocredit: Tha Dah Baw via Pexels

Wellicht vind je dit ook leuk?

2 reacties

  1. Alle rust en ruimte die een mens nodig heeft om zich te concentreren heb ik thuis. Ik realiseer dat ik een bofbips ben. Het huis is groot en comfortabel en geen naaste buren. Het staat aan de rand van een klein dorp in de Franse Herault en heeft uitzicht op de bergen, die niet te dichtbij staan om het ook ruimtelijk te houden. Binnen een paar minuten ben ik lopend bij de bakker in de hoofdstraat maar die huizen zijn vanaf mijn territorium niet te zien omdat het behoorlijk glooiend is. Het voelt dus een beetje alleen op de wereld als ik thuis ben.
    Mijn favoriete plek is het kantoortje met 2 identieke werkplekken. Nadat mijn man 5 jaar geleden is gaan hemelen heb ik alles intact gelaten en de 2 iMacs zijn zodanig met elkaar verbonden dat ik op de een iets kan schrijven en op de ander vlekkeloos verder kan gaan.
    Waar ik zit hangt af van mijn bui en ook een beetje het tijdstip van de dag. Wil ik de tuin zien, of wil ik juist naar een paar mooie schilderijen kijken?
    Lunchen, is hier dus warm eten, doe ik vaak op het Chateau en als ik daar geen zin in heb kan ik het ook gemakkelijk overslaan. Wat dat betref heb ik geen vast patroon. Om na te denken duik ik vaak het zwembad in en probeer daar dan mijn gedachten op orde te brengen om vervolgens weer vrolijk verder te gaan met waar ik was gebleven.
    Het voelt inderdaad als leven zoals God het ooit heeft bedacht.

  2. Je kan natuurlijk altijd terecht in Nieuw-Vennep. Koffie, thee, eten etc. wordt verzorgd. Op je slaapkamer kan een tafel worden neergezet, zodat je vrij uitzicht hebt en alle rust. Of in de tuin, in een tentje, zit je tussen de bloemen en bomen.

    Maar een schrijfhutje is natuurlijk beter voor het schrijven (denk ik)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.