Pedro’s lunchpauze

Voor elke auteur is onderzoek doen een onmisbaar onderdeel van het schrijfproces. Je wilt geen onwaarheden in je boek, dus als je schrijft over zaken waar je weinig verstand van hebt, dan moet je er eerst het nodige over leren. Soms ontkomt het gezin van de auteur daarbij evenmin aan nieuwe kennis en ervaringen.

Toen ik eind 2016 voorstelde om de komende zomer Portugal te bezoeken, voelde mijn echtgenoot meteen al nattigheid. ‘Omgeving Coimbra zeker?’ vroeg hij wantrouwend en terwijl ik enthousiast deze mooie bestemming aanprees, slaakte hij een diepe zucht. Op dat moment schreef ik een ruim jaar aan mijn boek en waren er al vele uren gaan zitten in onderzoek. Ik had me ingelezen over de Honderdjarige oorlog, kleding en voedsel en de levensverhalen van mijn hoofdpersonen. Uit reisgidsen haalde ik informatie over het Portugal van nu, terwijl diverse wetenschappelijke artikelen me vertelden hoe het land er in de 14^e eeuw moet hebben uitgezien. Deskundigheid genoeg om uit te putten, maar toch miste ik iets.

Het gevoel

Wat ik miste, bleek niet tastbaar. Het was een gevoel. Ik wilde daar zíjn, het land waar ik nooit eerder was geweest, echt van binnenuit beleven. Hoewel afreizen naar de 14^e eeuw helaas niet tot de mogelijkheden behoorde, beschouwde ik het Portugal van nu ontdekken als een prima alternatief. Gelukkig is echtgenoot de moeilijkste niet, dus zaten wij een aantal maanden later heerlijk te eten op een terras aan de Mondego. Voor de zoveelste keer vertelde ik mijn 9-jarige zonen over het tragische liefdesverhaal dat zich in deze omgeving had afgespeeld, terwijl zij vooral bezig waren met de vraag welk ijsje ze als nagerecht zouden bestellen.

Inspiratie

In de dagen die volgden probeerde ik de balans te zoeken tussen mijn wensen en die van mijn gezin. We lagen regelmatig in het zwembad, maar bezochten tussendoor het landgoed waar Pedro en zijn beminde hun geheime rendez-vous hadden, de kasteelruïne waar in 1355 en vergaande beslissing werd genomen en het klooster waarin de twee geliefden in hun prachtige marmeren graftombes rusten. Mijn aanwezigheid op deze plekken deed precies wat ik ervan verwachtte: het schonk me een schat aan inspiratie. Ik kon mijn personages aanschouwen in hun eigen leefomgeving, ze moeiteloos zien kussen, lachen, huilen. Ik kon beter met ze meeleven dan ik ooit vanachter mijn bureau had kunnen doen.

Lunchpauze

Tegen het einde van de vakantie had ik mijn hele wensenlijstje kunnen afstrepen. Op de een-na-laatste vakantiedag kozen onze natuurliefhebbers (Freek Vonk is er niets bij!) ervoor de bergen in te trekken, op zoek naar wilde dieren. Tijdens de rit ernaartoe genoot ik vanuit de auto van de omgeving, badend in de hete zon. Op een heuveltop in de verte ontwaarde ik een oud kerkje. Ik wees onze zonen op de achterbank erop en vroeg plagend: ‘Zullen we de wilde dieren laten zitten en daar nog even gaan kijken, jongens?’ Waarop een van de twee verzuchtte: ‘Pff… Dat is zeker de plek waar Pedro zijn lunchpauze hield.’ Het werd een gevleugelde uitspraak in familie- en vriendenkring, die er zelfs toe leidde dat Sinterklaas mij op 5 december een ‘lunchpakketje van Pedro’ bracht.

Ik kan het elke auteur van harte aanbevelen om de locaties waar je verhaal zich afspeelt te bezoeken. Het kost misschien wat overtuigingskracht, maar zo’n research-reis kan je heel veel brengen. En je eventuele reisgenoten komen er wel weer overheen.