Nagelbijten

Deze week was het zover. Met bibberende vingers tikten we de namen van twee Schrijfjuffers in het zoeksysteem van de VN-thrillergids. Dé gids. Vermaard om vileine, zure commentaren, maar tegelijkertijd de gids die in staat is om pareltjes onder de aandacht te brengen.

Doe je mee?

De buikpijn begint al met de vraag: ‘Sturen we in, of sturen we niet in?’ Als je uitgever bij deze vraag ook nog terloops meldt dat je moet rekenen op nul (NUL) sterren, wordt de keuze nog moeilijker. Je weet dat je boek door één jurylid wordt gelezen. Hoe boek en jurylid bij elkaar komen, is een mysterie. Dus mogelijk moet je mazzel hebben dat jouw genre en schrijfstijl passen bij de smaak van het jurylid dat jouw boek onder de loep neemt.

Niet doen! Toch?

Kortom, je verstand weet prima wat je moet doen: laat gaan! Niet meedoen, nergens goed voor! Maar je gevoel brult wat anders. Hoe ontzettend gaaf is het als jouw boek in DE VN-thrillergids staat. Dat veroorzaakt een dopamine-piek die vergelijkbaar is met het moment waarop je je eerste exemplaar in handen houdt, je boek voor het eerst in de boekhandel ziet liggen, de eerste onbekende vraagt of je wilt signeren en jouw boek in het bibliotheeksysteem op ‘uitgeleend’ staat. Piekjes die een schrijver blij maken. Deze schrijver wel in ieder geval.

Daarnaast weet je het nooit zeker. Wat nou als jouw thriller niet verguisd wordt? Wat nou als jij gewoon een nette recensie krijgt en misschien zelfs twee sterren of meer? Je hebt er kneiterhard aan gewerkt en het verkoopt aardig, dus …

Nagelbijten

Lang verhaal kort: beide Schrijfjuffers die dit jaar hun thrillerdebuut maakten stuurden hun boek met zweet op de rug in, want zoals Loesje het zo mooi zegt: ‘Leven is meervoud van lef.’ En dat brengt ons bij het moment waar deze blog mee begon: intikken van de namen in het zoeksysteem. Nagelbijtende momenten volgden toen we één naam niet konden vinden. Die werd na een half uur wel opeens zichtbaar. Heel bizar, computersystemen blijven ondoorgrondelijk en het voerde de suspense aardig op.

Maar al dat wachten en die afschuwelijke spanning werden beloond. De recensies waren prachtig! Een sterrenoogst ver boven nul. Twee sterren voor Bonuszoon en vier sterren voor Familiegeluk. Wij zijn blij!

Volgens mij is het geheel gerechtvaardigd om wat elementen uit de recensies hier neer te zetten.

Over Bonuszoon van Antoinette:

Kalkman, een van de twee oprichters van de ThrillerAcademie, heeft een ruime schrijfervaring. Toch is dit pas haar eerste misdaadboek. En vast niet haar laatste, want dit debuut werd binnen enkele maanden tweemaal herdrukt. Bonuszoon is een psychologische thriller in de traditie van René Appel en Loes den Hollander: over gewone mensen in een alledaagse omgeving, die te maken krijgen met ellende en geweld.

En over Familiegeluk van Barbara:

Familiegeluk is echt een goed debuut. De natuurlijke dialogen, geloofwaardige personages en ook de geslaagde plot zorgen ervoor dat het boek moeilijk weg te leggen is. Bovendien vertelt Sevenstern in korte hoofdstukjes het levensverhaal van moeder Eline, waarin de schrijfster op overtuigende wijze de bekrompen en beklemmende tijdgeest van de vroege jaren zestig tot leven brengt. De sfeervolle beschrijvingen van Den Haag en Brabant zullen voor menig lezer herkenbaar zijn en voegen een extra dimensie toe aan dit boek.

Ik heb best wat fouten gezien in de VN-recensies van boeken die ik dit jaar gelezen heb, tekstueel en inhoudelijk. Ook staan sommige waarderingen ver af van wat ik van die boeken vond, maar deze stukjes over Bonuszoon en Familiegeluk, die onderschrijf ik.

We gaan vieren!

Photocredit: Jordan Crawford op Unsplash.com

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.