Eind van dit jaar debuteer ik met mijn boek Familiegeluk. Een thriller, omdat een spannende roman officieel niet bestaat.
Toen ik zo’n tien jaar geleden besloot dat Het Boek er nou maar eens moest komen, had ik mijn genre duidelijk voor ogen. Het zou een chicklit worden. Tenslotte had ik er de nodige verslonden (lezen is ook schrijven) en genoeg persoonlijke ervaring om een geloofwaardig verhaal neer te zetten. Ik bedacht personages, zette een verhaallijn uit en werd vervolgens afgeleid door gezinsuitbreiding en een nieuwe baan.
Uit elkaar
Tegen de tijd dat ik weer aan schrijven toekwam, bleken de chicklit en ik uit elkaar gegroeid. Ik was inmiddels de veertig gepasseerd, manager en moeder van drie kinderen. Ik was ook zwaar overvraagd. Met name door mezelf. Toen ik dat eenmaal door had, werd het mijn missie om andere vrouwen te wijzen op het belang van de juiste balans in het leven. Ik tikte vijftig pagina’s frustratie van me af en ging ermee op schrijfweek in Oostenrijk.
Geboren
De autobiografische vertelstijl bleek in de praktijk niet mijn ding. Iets wat een persoonlijk verhaal moest zijn, werd op papier afstandelijk beschreven. Daardoor raakte het verhaal de lezer niet. ‘Bedenk wat het ergste is dat je kan overkomen en schrijf daarover,’ was het advies van een van de schrijfcoaches. Het plot van Het Boek was geboren.
Drie jaar lang schreef ik, met enkele onderbrekingen, door aan wat ik inmiddels de spannende roman Familiegeluk noemde. Ik betrok meelezers, ging op schrijfvakanties en voerde aanpassingen door. Net zolang tot het af was.
Dacht ik.
Niet echt spannend
Ik stuurde mijn manscript in ter beoordeling en kreeg te horen dat de eerste driekwart van het verhaal niet echt heel spannend was. De beoordelaar vermeldde er begripvol bij dat dit waarschijnlijk ook mijn keus voor een spannende roman in plaats van een thriller verklaarde.
Wat dit voor mijn verhaal betekende, realiseerde ik me pas enkele weken later. Tijdens de schrijfweek, waarin ik mijn manuscript klaar zou stomen voor publicatie. Of op z’n minst goed genoeg om te pitchen bij de uitgever.
Kill your darlings
Familiegeluk is opgesplitst in twee personages: Eline en Lisette. Het verhaal van de één geeft antwoord op de vragen en ontdekkingen van de ander. Het verhaal van Eline is hartverscheurend. Dat van Lisette richt zich op het achterhalen van de waarheid. Beide verhalen waren tot een jaar geleden ongeveer even lang.
‘Je moet een keus maken,’ sprak mijn schrijfcoach ferm. ‘Wordt het een thriller of een roman?’ Oftewel: wordt het spannend of mag het meer kabbelen?
Het werd een thriller. Waarom? Omdat het plot er om vroeg. Ik ging dus opnieuw terug naar de schrijftafel. Eerder verwijderde personages werden weer tot leven gewekt, nieuwe fictieve tegenslagen opgegooid, maar bovenal werden grote delen tekst geschrapt. Kill your darlings was nog nooit zo van toepassing geweest.
Toen ik klaar was, bestond het verhaal van Eline nog slechts uit drie korte flashbacks. Mijn roman was eruit geschreven, wat overbleef was de thriller. Het was inmiddels vier jaar sinds de geboorte van het plot van Familiegeluk.
Houvast
Elk genre heeft zo zijn eigen kenmerken. Die kenmerken geven houvast aan de schrijver en wekken verwachting bij de lezer. Het schrijven van Familiegeluk heeft mij geleerd aan welke kenmerken een thriller dient te voldoen en welke thuishoren in een roman. Ik roep dan ook regelmatig dat het schrijven ervan mijn schrijfopleiding is, een gemiddelde studie duur tenslotte ook zo’n jaar of vier.
Mijn leercurve was leerzaam en leuk, maar waarschijnlijk niet heel efficiënt. Mijn tip aan elke beginnende schrijver is van te voren goed na te denken over het genre waarin je verhaal past en waar jij je als schrijver lekker bij voelt. Het kan je een hoop herschrijven en schrappen schelen.
