Herkenbaarheid

Ik heb een hele leuke buurman. Soms komt hij langs voor een kop thee en regelmatig wandelen we met onze honden in het bos. Recent is hij heel hard gevallen. Letterlijk tussen wal en schip. Als troost gaf ik hem een paar boeken om de tijd te verdrijven en de pijn te vergeten.

Praten over boeken

In plaats van wandelen praten we nu over boeken sinds hij tijdelijk minder mobiel is. Laatst discussieerden we over wat een verhaal interessant maakt. Dat is voor iedereen verschillend omdat smaak een grote stem in het kapittel heeft. Wat de een adoreert in een schrijfstijl vindt de ander gruwelijk. We concludeerden dat herkenbaarheid vaak de gemene deler is. Veel lezers vinden het prettig om een verhaal te lezen waarin herkenbare elementen zitten. Als een verhaal afspeelt in de regio waar ze leven of zijn opgegroeid. Of wanneer een boek teruggrijpt naar hun jeugd.

Feiten moeten kloppen

Dat herkenbaarheid een positieve bijdrage levert aan het leesplezier heb ik ook zeker gemerkt bij de enthousiaste reacties over Bonuszoon. Niet in de laatste plaats onder de lezersgroep uit de regio waar de personages Lauren en Ellen met elkaar in conflict komen. Mijn buurman heeft me, als oud boswachter op de Plantage Willem III, veel informatie gegeven over de locatie. Dat de feiten moeten kloppen is essentieel voor de herkenbaarheid.

Laura H. verslonden

Toch vraag ik me af of een verhaal ook zonder herkenbaarheid als ingrediënt overeind blijft. Zeker nadat ik Laura H. heb gelezen van Thomas Rueb. Gelezen is niet het goede woord. Ik heb het boek verslonden. Binnen twee dagen was het uit ondanks de dikke pil van 538 pagina’s. Was het zo herkenbaar? Nee, niet direct. Ik ben (godzijdank) nooit in het Kalifaat geweest en snap geen enkele keuze van Laura H. Ik vind haar handelwijze eerder verbijsterend. Wat is het dan dat maakt dat mijn ogen over de bladzijden vlogen en het verhaal in mijn hoofd blijft rondspoken?

Menselijk aspect

Ik denk dat het komt omdat Thomas Rueb er in geslaagd is om Laura H. ook op papier een rond karakter mee te geven. Een echt persoon met haar zwaktes, sterktes, onzekerheden en vreugdes. Kortom; alle menselijke aspecten zijn aanwezig in het verhaal en juist dat maakt  dat je je kunt inleven,  zonder dat de omgeving of de situatie waarin de hoofdpersoon zit vergelijkbaar is met jouw situatie.

Herkenning versus inleven

Het heeft me aan het denken gezet en maakt de uitdaging groter om voor mijn volgende boek situaties te creëren die (nog) verder van mij afstaan. Ik vind dat een uitdaging en schrap en schrijf me rot om een bijzonder personage te boetseren waarin ik niets van mezelf herken, maar waar hij of zij toch voor me gaat leven. Hoe doen jullie dat, collega schrijvers?

Wellicht vind je dit ook leuk?

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.