Achtbaan

Een achtbaan. Een betere omschrijving voor 2019 is er niet. Zowel in mijn privé- als in mijn werkleven was er genoeg te beleven. Het schrijven zorgde voor wat extra loopings en het Schrijfjufferschap maakte met veel licht en geluid de kermis compleet. Wat een jaar.

Toeters en bellen

Laat ik het voor nu bij de toeters en bellen van de Juffers houden. Drie van ons debuteerden met een thriller bij drie verschillende uitgeverijen, Kristel werd tweede bij de historische verhalenwedstrijd Et Ille, Antoinette eindigde ook als tweede bij Thrillers and Mores’ beste Nederlandse thriller 2019, Barbara straalde eerst voor een overvolle Paagman en vervolgens langs de A4 en A58 en ikzelf stond paginagroot in de Trouw. Check.

Vereende kracht

Natuurlijk vierden we elk individueel succes als groep. Maar goed beschouwd lag in 2019 de grote meerwaarde van het collectief in de krachtenbundeling op de achtergrond. De kracht van de ene trekt de andere vooruit. De ene weet wat van marketing, de ander heeft originele ideeën, met zijn allen hebben we een netwerk van hier tot Tokyo en door de verschillende blikken worden verhalen na proeflezing door de Juffers altijd beter.
Persoonlijk ben ik het meest trots op de Schrijfjuffers-website. Afgelopen jaar plaatsten we elke week een inspiratietip en een blog. Aan de reacties te merken, ben ik niet de enige die ze met veel plezier leest.

En door!

Een achtbaan gaat niet alleen omhoog. Pittig vond ik zelf het zoeken naar balans tussen het schrijfwerk, de Schrijfjuffers-activiteiten en de rest van mijn leven. Ik vergat veel te veel afspraken, mijn tuin is een bende en vrienden kregen vaak niet de aandacht die ik ze zou willen geven. Gelukkig zijn ze er nog steeds.

Schrijven voelt voor mij ook erg kwetsbaar. Je legt je ziel en zaligheid vast op papier en laat dat vervolgens aan de wereld lezen. Niet iedereen vindt het belangrijk een ander heel te laten, zeker niet op het prachtig anonieme internet. En wat zouden familie, vrienden en vakgenoten vinden van mijn boek? Vooraf heb ik me hier erg druk om gemaakt en wat bleek? Geen enkel doemscenario is uitgekomen. Een looping in mijn hoofd die er in werkelijkheid niet was. De mens lijdt het meest …

Ondanks dat ze ver in de minderheid waren, waren er ook slechte recensies. Of eigenlijk één slechte recensie, maar wel een cruciale: de VN-thrillergidsrecensie. Na het lezen van mijn 1 ster beoordeling ben ik serieus nagegaan of ik misschien per ongeluk met de echtgenoot van de recensent had geflirt. Voor zover ik weet niet, dus ze zal mijn boek echt niet leuk gevonden hebben. En door! Het hoort erbij en smaken verschillen.

2020

Ik heb zo’n vermoeden dat de achtbaan in 2020 nog even doorgaat. Mijn voornemens voor het nieuwe jaar zijn om niet uit de bocht te vliegen, me over dieptepunten druk te maken op het moment dat ze zich aandienen en vooral om volop te genieten van de rit.

Mensch!

Het lied dat ik verleden jaar als lijflied van 2019 gedoopt heb, neem ik daarom lekker mee naar 2020. De tekst is 102 jaar oud, geschreven door Dirk Witte en door vele mensen gezongen. Onder andere door mijn grote helden Ramses Shaffy, Huub van der Lubbe en, koningin van mijn helden, Wende Snijders. De beste boodschap die ik mezelf kan geven.

Mensch durf te leven! Op naar een geweldig 2020.

Het leven is heerlijk, het leven is mooi
Maar vlieg uit in de lucht, en kruip niet in een kooi
Mensch, durf te leven!
Je kop in de hoogte, je neus in de wind
En lap aan je laars hoe een ander het vindt
Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst
Maar wees op je vierkante meter een vorst
Wat je zoekt kan geen ander je geven
Mensch, durf te leven!

Photocredit: Stephen Hateley – unsplash